Ο Κόναν λέει...

 Με πολύ αργούς ρυθμούς τη τελευταία περίοδο έχω καταπιαστεί για τα καλά με τη σειρά της Dark Horse για τον αγαπημένο Κιμμέριο πέφτω στο επεισόδιο #14: Ίβις & το Ερπετό. Ο Ρόμπερτ Χάουαρντ κατάφερε να κάνει ένα μοναδικό χαρακτήρα και με αυτή τη προσπάθεια της απεικόνισής του στο κόμιξ ο μύθος και οι περιπέτειές του παρουσιάζονται μπρος μας ολοζώντανα! Το μόνο σίγουρο λοιπόν είναι ότι θα συνεχίσω με αμείωτο ενδιαφέρον  να διαβάζω όλα τα τεύχη της πετυχημένης σειράς. 

 Ας επικεντρωθούμε λοιπόν (μεταφράζω από το αγγλικό εδώ) στο σημείο που ο πρωταγωνιστής αφαιρεί το κρεμασμένο στο λαιμό του φτερό της θεότητας Ίβις (ανήκει στο πάνθεον της φανταστικής Hyborean Age) που του έδωσε για προστασία ο ιερέας Καλάνθης...

 "Κρομ! Αισθάνθηκε τη δύναμη τότε-- παλαιά, αργή και ισχυρή. Αρχικά τίποτα περισσότερο από ένα μικροσκοπικό θρόισμα, έπειτα ένα βούισμα μέσα του-- ένας σφυγμός, ένας σφυγμός τόσο βαθύς και αργός που θα μπορούσε να είναι αυτός του κόσμου-- Αισθάνθηκε τη φθαρμένη, πανάρχαιη πέτρα στη πλάτη του, το κρύο άγγιγμα νέων φύλλων να ξεδιπλώνουν, των βλαστών που τεντώνονταν ψηλά στα ουράνια-- του ζωηρού μεγαλώματος της άνοιξης, του αργού ύπνου του χειμώνα--μια εξύμνηση προς τη ζωή, την αλλαγή, στη βαθιά πόση της και την υψηλή εξύψωσή της-- μιας υπομονετικής δύναμης που μπρος της ο άνθρωπος και τα έργα του ήταν σα τα ταξιδιάρικα σύννεφα μιας δροσάτης μέρας-- κι ένιωσε μια διάνοια, αδυσώπητη, αχανή και βαθιά-- γύρω του, στο βράχο και τις κληματσίδες-- Μια διάνοια σαν ένας ωκεανός-- που έρρεε μέσα του, από το δέρμα και στις φλέβες του, ανοδικά προς τη καρδιά του -- Κι ο δικός του νους σείστηκε σα φελλός μέσα στη δίνη της διάνοιας του θεού που στροβιλίζονταν γύρω του, μέσα του-- Και πνίγηκε, βυθισμένος στη χλωρασιά που φούσκωνε σκοτεινή και κρύα, καθώς η δύναμη του θεού έγινε αυτός-, κι αυτός ..........

 ....ΟΧI!" [Ο πρωταγωνιστής εδώ με μια αποφασιστική κίνηση και με τη βοήθεια της σπάθας του απελευθερώνεται από τη κατάσταση που ήταν]

Μια πολύ εντυπωσιακή -άκρως θεατρική σκηνή λοιπόν, όπου ο Κόναν "τυλίγεται" μέσα σε μια υπερβατική κατάσταση και καταφέρνει να ξυπνήσει αυτό το άδάμαστο στοιχείο μέσα του. Αυτό που τον/μας διατρέχει αυτό που τον/μας ορίζει! Μα τον Κρομ!