Replicants are like any other machine...

...They 're either a benefit or a hazard. If they're a benefit, it's not my problem...

 

Ο νέος Ηλεκτρικός Αμνός μας γνέφει χαμογελαστά στη καταχνιά. Ο Χάρισον Φορντ παίρνει το πιστόλι του και "σημαδεύει" θα έλεγε κανείς το Ραιαν Γκοσλινγκ. Η νέα χρονιά έχει τουλάχιστον ένα ενδιαφέρον ταινιάκι. Σίγουρα θα συμβούν μερακλίδικα "Δάκρυα στη Βροχή".

Άρης - 2016 μινι σειρά

  Λοιπόν καθώς περιμένω τη συνέχεια του The Expanse, πέφτω πάνω σε νέο διαστημικό σειράκι. Κάτι ανάμεσα σε σειρά δηλαδή και σε ντοκυμαντέρ docudrama το λέμε τώρα, no problemo. National Geographic παραγωγή και σχετικά οργανωμένη προσπάθεια, έχει και τον μίστερ διαστημο - Ίλον Μασκ σε κάτι σημεία και το Cosmiκό κ. Ταϊσον, οπότε τσίμπησα τι να κάμω; Έξι επεισόδια τώρα το Νοέμβρη άρχισε η προβολή του, φρέσκο πράμα. Βασισμένο στο βιβλίο "How we"ll live on Mars" by Stephen Petranek. Είναι κοντά ο Άρης αδέρφια, 2 τσιγάρα δρόμος σας λέω...

Αξίζει και το ωραίο σαουντρακ της σειράς- τσεκ εισαγωγή από Νικ Κεϊβ!

 

"As we set sail,  we ask god's blessing on the most hazardous and dangerous and greatest adventure on which man has ever embarked..."

Σαμοροστ ο 3ος...

Μια φορά κι έναν καιρό…

 Έτσι ξεκινούν όλα τα ωραία παραμύθια. Παραμύθια για μικρούς και μεγάλους, άλλωστε αυτό δεν έχει σημασία πολύ. Αν ξέρεις, αν κατέχεις  το πως να πεις ένα όμορφο παραμύθι, ο τρόπος να το διηγηθείς δηλαδή, είναι η μισή και παραπάνω ομορφιά, ουσία και γλύκα. Κάποιοι  λένε ότι είναι μια τέχνη παλιά, μαγική, παράξενη, που τη κατέχουν λίγοι και καλοί. Οι Μεγάλοι Παραμυθάδες λοιπόν το γνωρίζουν και μοιράζονται απλόχερα,  κλείνουν το μάτι συνωμοτικά, χαμογελούν και μια λάμψη φωτίζει το πρόσωπό τους στη στιγμή. Είναι μια μοναδική, μια ιερή στιγμή αυτή του παραμυθιού στ’αλήθεια…

Ήτανε ένας τρομπετίστας μεγάλος και τρανός Αρτίστας...

Machinarium, Botanicula και τώρα Samorost 3. Οι άνθρωποι της Amanita, της Εταιρείας Ονειροπόλων Παραμυθάδων που μας έχει χαρίσει αυτά τα έργα τέχνης (και τα υπόλοιπα), κάθισαν κάτω, πήραν πένα και χαρτί κι έγραψαν το νέο περιπετειώδες παραμυθο-ταξίδι τους, έξυσαν τα πολύχρωμα μολύβια τους και ζωγράφισαν με τέχνη και μεράκι το φανταστικό παραμυθό-κοσμο του νέου Samorost και ιδού το νέο έργο τους... Μια καταπληκτική δουλειά πράγματι. 

Όσες ώρες λοιπόν καταπιάστηκα με αυτόν τον κόσμο διαπίστωνα ότι ήμουν μόνιμα χαμογελαστός, αυθόρμητα εντελώς αισθανόμουν ότι ο μικρός χαρωπός ήρωας ήταν πράγματι κάπου εκεί πάνω. Έλα μικρούλη τρέχα μικρούλη, γίνε άντρας μικρούλη, ΜΠΡΑΒΟ ΡΕ ΜΕΓΑΛΕ  αναφωνούσα κατά διαστήματα ! Εκεί σε ένα μικρόκοσμο ανάμεσα στ’ αστέρια, με υπομονή να ταξιδεύει με το μικρό αυτοσχέδιο διαστημο-φυτόπλοιό του(!), φουσκώνοντας και ξεφουσκώνοντας με αγκομαχητά. (Βάλε πρώτη, εκτόξευσηηηηη). Να εκπληρώσει τη μοναδική αλλά και δύσκολή αποστολή του, αλλά ας μην πω περισσότερα για την υπόθεση.

 Οι περίεργοι πλανήτες και οι δορυφόροι τους που πήγαμε, στην αρχή έδειχναν αφιλόξενοι κι επικίνδυνοι με τους παράξενους κατοίκους τους, τη χλωρίδα και τη πανίδα τους. Παντού σχεδόν σε κάθε οθόνη βρίσκονται  πραγματάκια να ανακαλύψουμε, κλικάροντας δω κει. Το μόνο που χρειαζόταν τελικά ήταν λίγη διάθεση για εξερεύνηση και περιπέτεια αλλά και όρεξη για τους διάσπαρτους, πετυχημένα υλοποιημένους,  ίσως λιγάκι δυσκολούτσικους γρίφους. Με την εσωτερική βοήθεια του παιχνιδιού πιστεύω πως δε θα έχουν πρόβλημα οι περισσότεροι παίχτες. 

 Στυλιζαρισμένα με αρκετή λεπτομέρεια  γραφικά υψηλής ανάλυσης και με ένα αέρα απλότητας, όχι απλοϊκότητας, τα πάντα εκεί έχουν αυτό που λέμε «πνεύμα» μέσα τους. Είναι πρωτοποριακό το χειροποίητο στυλ τους και θεωρώ ότι τώρα θα αρχίσει να βρίσκει μιμητές σαν τεχνοτροπία, για να δούμε. Αξίζει να αναφέρουμε την ολοκληρωτική απουσία ηχογραφημένων διαλόγων,  όπως και σε όλα τα παιχνίδια της amanita, μικρό το κακό όμως. Οι δημιουργοί με τα συννεφάκια διαλόγων και τη χρήση κινούμενων μικρών αποσπασμάτων κάνουν πολύ απλά τα πράγματα εδώ. Μουσική απλά τρομερή για άλλη μια φορά, με σημείο αναφοράς τα διάφορα πνευστά, κρουστά και κυρίως ήχοι που παράχθηκαν έχοντας το στόμα (!) σαν μουσικό όργανο.  Επίσης μου ήρθαν ας πούμε μέσα μου και στοιχεία της λεγόμενης  «γλωσσολαλιάς», απίθανα υλοποιημένο εδώ πραγματικά. Αυτό το κάτι τo υπερβατικό που μιλά στη καρδιά και στα συναισθήματα είναι εδώ.

 Πρόσφατα το ολοκλήρωσα, δεν είναι μεγάλο αλλά έχει ικανοποιητική διάρκεια και άφησα το μικρούλη να κοιμάται ήρεμος στο σπιτάκι του και να ονειρεύεται. Ο πιστός σκύλος του τον περίμενε να γυρίσει από τη μικρή διαστημική οδύσσειά του και τον υποδέχτηκε δεόντως… Ίσως τον κούρασα λίγο αλλά τα καταφέραμε! Νικήσαμε! Είναι μεγάλος τελικά, ο μικρούλης αυτός.

Σέρλοκ Χολμς συλλογή 1800.

  Σαν γνήσιος φαν του κυρίου Σέρλοκ Χολμς έχω μπει στη διαδικασία να ψαχουλεύω και για σειρές κόμιξ τώρα τελευταία. Ευτυχώς έπεσα πάνω στη περίπτωση και η εκδότρια Soleil από τη Γαλλία μπήκε στο κόπο και μας ετοίμασε μια εξαιρετική συλλογή (αρκετά λακωνικά την ονόμασαν 1800) νέων και αρκετά πρωτότυπων περιπετειών του αγαπημένου μας ήρωα.
  

Σε 4 ποιοτικότατα τεύχη, από άποψη σχεδίων αλλά και υπόθεσης έχουμε ως κύριο τίτλο της περιπέτειας: Sherlock Holmes Society. Κι έτσι απολαμβάνουμε μια πολύ πετυχημένη μίξη walking dead vs Sherlock! Ω ναι ο Σερλοκ και τα ζόμπια με ωραιότατο στόρι και ατμόσφαιρα. 

 Το σχέδιο είναι το καλύτερο που έχω συναντήσει μέχρι στιγμής αλλά και η απεικόνιση του ήρωα κοντά στη φιγούρα του αξέχαστου Τζέρεμι Μπρετ, σημαντικότατο για μένα. Αξίζει πράγματι από κάθε άποψη. Γενικά τοποθετείται χρονολογικά στο τέλος της βικτωριανής εποχής κι όλη η αίσθηση έχει αποδοθεί άψογα συνολικά. Η εν λόγω εταιρεία έχει βγάλει κι άλλα επεισόδια, όπως με vampires αλλά και βασισμένα στη μυθολογία του Lovecraft(!) συνθέτοντας έτσι ένα μικρό «Sherlockverse» με αρκετά ποιοτικό αποτέλεσμα. Από γαλλική εταιρεία δε το περίμενα, ωραία έκπληξη πράγματι.

Θα τα τιμήσω! 

Mind: Path to Thalamus

Ένα ταξίδι στο μνημονικό. Στο θάλαμο του Νου. 

 

Ή αλλιώς “A short course in art appreciation”. 

How many times will I kill her…

Ένα αυτοκίνητο ξεκινά. Ξάφνου βρισκόμαστε σε μια παραθαλάσσια γειτονιά.  Ένας κρότος ακούγεται κι ένας  απειλητικός ανεμοστρόβιλος στο βάθος προς τη μεριά της θάλασσας αρχίζει να διαλύει τα πάντα … Sophia!

 Δε γνωρίζω ποιο μπορεί να ήταν το ακριβές έναυσμα για τους δημιουργούς του Mind: Path to Thalamus (MPtT εφεξής συντομογραφία). Τι είδους έμπνευση είχαν για να κάτσουν και να φτιάξουν κάτι τέτοιο, ότι και να ήταν λειτούργησε κι επιπλέον  έδεσε σε ένα ωραιότατα φουτουριστικό/ σουρεαλιστικό adventure walking simulator. Ουσιαστικά μιλάμε για ένα art-ιστικό δημιούργημα, ένας εν δυνάμει πίνακας ζωγραφικής -και βάλε-  με φαντασία και μεράκι  που έντεχνα ταξιδεύεις  μέσα του.

Μετ'εμποδίων Θερινόν Ζυθολόγιον '16

Ανοίγοντας μερικές ale μπυρίτσες αλλά και...λύνοντας απορίες. Αχ αυτά τα ορφανά γιατί...

Το να έχεις κάποιες γνώσεις εστω εγκυκλο παιδικές δε κανει κακό, στοιχειώδης περιέργεια είναι. Το θέμα είναι πως αλλά κ γιατί ;) δε τη διαθέτουν, τη ρημάδα τη περιέργεια οι περισσότεροι. Δηλαδή να ρωτάς όταν δε ξέρεις ή να το ψάχνεις αν μπορείς, στα πιτσιρίκια νταξ' συμβαίνει σε κάποιο βαθμό, τώρα αν οι ενήλικες είναι Ε.Β.Φ "Εξαιρετικά Βραδύκαυστα Φυτίλια" είναι θεματακι. Πως να το κάνουμε. Όταν σε ρωτάνε μουδιασμένα τι ακριβώς είναι πιχιξερωγω η κλεψύδρα, το υγρό πυρ, η θρησκειολογία, ο καρτεσιανός δύτης, σκέτο ο δύτης, πως πανάρουμε πρώτα -η φρυγανιά μετά το αυγό!? ή τι εστί βελοσιράπτορας τελοσπάντων, με νιώθετε; Όχι κυρία μου δεν έχω ταξιδέψει στο μακρινό μάτσου πίτσου όπως εσείς. οεο...

Κι επειδή δε χρειάζεται -και δε πρέπει να είσαι- ο φωτεινός παντογνώστης σκέφτεσαι ότι είναι ώρα να αφήσουμε δονκιχωτισμούς λίγο στην άκρη για μια μπύρα. ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΙΔΕΑ, μάλλον.

Από τις καλύτερες εκεί έξω ανήκει διακαιωματικά στις τοπ που έχω δοκιμάσει, η περηφάνεια του λονδίνου. Νταρλινγκ η έκπληξη για φέτος, μου είχε ξεφύγει απαράδεκτον. Απ'όσες ale έχω δοκιμάσει -αρκετούτσικες- πιθανόν η γευστικότερη, από τη πρώτη γουλιά καταλαβαίνεις ότι έχεις να κάνεις με ένα προσεγμένο προϊόν. Οι ανθρωποι γνωρίζουν τι κάνουν, τι να λέμε, δε ξέρω για εσάς προσωπικά ενθουσιάζομαι όταν ανακαλύπτω μια μπυρίτσα πριμιουμ. Τσίριος.

The Spoils EP

 Εν μέσω γενικής απραξίας -κι εμπειρίας ζωής- αισθήματος καλοκαιρινής αποτέφρωσης αυτό που μπορεί να με κάνει να αντιδράσω κάπως θετικά σε κάποιο καλλιτεχνικό δημιούργημα -μουζικα εν προκειμένω-είναι τα αργάαα μουσικά ερεθίσματα, πέφτω πάνω σε νέα tracks από Massive Attack. Ντόκτορ γιοτούμπ μερσί μποκού. Γιατί είμαστε κι εμείς που ΔΕ ΠΑΜΕ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ για να βλέπω χεράκια, η γαλαρία ακούει; Τη βρίσκουμε στη βεράντα αγκαλιά με το μπουκάλι αντικουνουπικό και παγωτό του κιλού, με σιρόπι βύσσινο, εντάξει; Οδηγέ το μικρόφωνο λειτουργεί;

 Προσωπικά είχα μείνει στο Heligoland, απίστευτο άλμπουμ, κάτι έχει και με κάνει και κολλάω άσχημα και ξάφνου βλέπω το προσωπο της Κειτ Μπλανσετ στο κλιπάκι. Λάφυρα μας λέει  αέρινα η Χοουπ Σαντοβαλ. Και το Come Near Me με επίσης συνοδευτικό κλιπάκι, αυτό που χρειαζόμαστε κύριε σκηνοθέτα, εύγε.  Λίγα και καλά - ο ορισμός όμως.

Κουφόβραση...λιοπύρι... καύσωνας!

-Ζέστη ε;
-Ναι
-Πες κι εσύ κάτι...
-Ζέστη ε!
-Κάτι  παραπάνω κάτι παραπάνω...
-Κουφόβραση...λιοπύρι... καύσωνας!...

 Αν δε το βιώσεις το καλοκαιράκι σε περιοχή με υψηλές θερμοκρασίες ΚΑΙ υγρασία, ορισμένες μέρες ειδικά -συνδυασμός που σε φέρνει στα όρια- δε ξέρεις τι χάνεις. Έτσι που λες Άτακτε Τυχαίε Ηρωικέ Μπλογκοεπισκέπτη μου, πίστεψέ με. Εκεί που ο κλιματισμός μπορεί να βοηθά τη κατάσταση, αλλά ΔΕ λύνει το πρόβλημα δυστυχώς. Εκεί που δε μπορείς να ξεκλέψεις λίγες συνεχόμενες ημέρες δροσιάς, για να συνέλθεις. Όσο κι αν χορεύεις τον ιερό χορό της βροχής, ο Μεγάλος Μανιτού κωφεύει. [Οκ έκανε 2 μέρες εξαίρεση, του χόρεψα και λίγο Ικαριώτικο] Εκεί που το λίγο χρόνο που έχεις αδρανείς και παρέα με τη Φιλιπα-τη πιστή ανεμιστήρα- είσαι σε μόνιμο τρυφερό τετ-α-τετ. Και γυρνάς λίγο για να αργοψηθείς κι από την άλλη μεριά...

 Γιατί πολύ απλά... System malfunction. Κάποιοι μπορεί σίγουρα να έχουν αντοχές και να μη νιώθουν, οκ κατανοητό. Απλά είναι σεβαστό το διάστημα που επικρατούν θερμοκρασίες που δεν αισθάνομαι άνετα και παραθέτω ενδεικτικά τα δικά μου όρια.

Πιο κάτω από εδώ... winter is coming

Ήδη ψήνεσαι και δε το ξέρεις...

 Μετά από πολύχρονες παρατηρήσεις, μετρήσεις, πειράματα τα...επιστημονικά δεδομένα συγκεντρώθηκαν με κόπο και μόχθο. Εδώ κάνουμε επιστημονική ανάλυση κυρίες και κύριοι, δε πάιζουμε.

 Ας βάλω και λίγο KISS για να τη βγάλω καθαρή  μέχρι το Σάββατο που θα είμαι στη Λευκάδα,για περαιτέρω επιστημονικές παρατηρήσεις ;)

Κασέτες, ζωγραφικές, μαρκαδόροι και... ΚΙΤ

 Πάμε λίγο όπισθεν στα χρόνια της ένδοξης κασέτας και στα φανταστικά υπερ-δώρα που είχαμε τη τύχη να λάβουμε ως πιτσιρικάδες. Αρχικά να πω ένα ευχαριστώ σε όσους ρετρο-μανείς και ρετρο-μερακλήδες κάνανε το κόπο να ανεβάσουν το θρυλικό υλικό, σε μπλογκς και youtube. 

 Ο Μάικλ Νάϊτ λοιπόν που λέτε είναι Μέγας Παιδικός Ήρωας. Για τη πιτσιρικαρία των 80's - 90's τουλάχιστον. Τον βλέπαμε στη τηλεόραση με μάτια γουρλωμένα να κάνει όλα εκείνα τα απίθανα πράματα και να κυνηγάει τους κακούς με τον αχτύπητο ΚΙΤ... [Τα καθάρματα!]. Όλοι θέλαμε να γίνουμε οδηγοί έστω και για λίγο εκείνης της μαύρης αμαξάρας, να πιάσουμε τη κουβέντα από το "ρολόι-πομποδέκτη" [Έλα ΚΙΤ], να μπούμε στο μυστικό κρυσφήγετο φορτηγό και να δούμε και την όμορφη Έϊπριλ. Φυσικά.

 Τι μου θύμισες τώρα... Καθόμουν που λέτε και ζωγράφιζα, σα παιδί κι εγώ χαρωπά-τα-δυο-μου-χέρια-τα-χτυπώ, τα μπλοκ που είχαν τις ιστορίες με τη συνοδευτική αφήγηση στο κασσετόφωνο. Συνολικά ήταν 3 ιστορίες: Χωρίς Παιχνίδι, Ο ΚΙΤ & οι Εξωγήινοι και Ρομπότ εναντίον ΚΙΤ -περιττό να πω τις είχα ΟΛΕΣ- η εταιρεία ελγκρέκο τα έβγαζε τα σετ στα παιχνιδάδικα... Αξέχαστα θα μείνουν ο ...Κοιλαράς ο λιτλ τζάϊαντ ο Έλεον Γκίντεον Φόρμπαχ και η φωνή του Κιτ! Ο εκφωνητής ειδικά όλα τα λεφτά! Εννοείται το μουσικό θέμα -μπιτάκι από τη σειρά στη τηλεόραση υπήρχε κι εδώ.

 

Πάντως καλά κρατιέται ο Μάικλ Νάιτ ακόμα και τώρα. Ας βάλουμε και κάτι σχετικά πρόσφατο από το κυρ Ντειβιντ (aka Μάικλ, Μιτς Μπέιγουοτσ) με επίσης ρετρό-διάθεση! 

 

Πάρτι λουκανι...κακών!

 

 Το νέο επικά φευγάτο ταινιάκι που περιμένω να δω είναι το Sausage Party, ω, θεοί των λατρεμένων μικυμαου αυτό είναι ναι ναι ΝΑΙ! Με το που είδα το τρελε-ράκι είπα ....AXAXAMPOYAMPOYAALLLLAAAQVAX! Μου θύμισε έντονα το αγαπημένο κλασσικό Chicken Run. Οπότε δε χάνεται. Με τίποτα.


  Δείτε και θα καταλάβετε ότι δε λέω ψέμματα ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΟΣ ΕΤΣΙ;

Καλό καλοκαιράκι - επίσημα...

  Μέσα σε ένα κύμα απότομου καύσωνα λοιπόν, ήρθε και το καλοκαιράκι. Να περάσουμε όλοι καλά, να κάνουμε και κανά μπανάκι -καλά θα είναι. Φέτος έτυχε να συμπέσει το θερινό ηλιοστάσιο με καύσωνα με φουλ φεγγαράδα αλλά και με αργία! Όπερ σημαίνει διακοπές ξεκινάνε με ασφάλεια αφού οι λυκάθρωποι ζεσταίνονται (είναι και τριχωτοί) και κάθονται μέσα σε κλιματισμό, άνευ εργασίας. Αυτό ακριβώς...

  Καλό καλοκαίρι σε όλους, θινκ ποσιτιβ, να πίνετε υγρά -κυρίως μπυρόνια, να αποφεύγετε τον πολύ ήλιο και να βαζετε τα μπρατσάκια σας!

Γκρινιάρικη Pixel-ωτή Indie-άδα …

 Το αγαπημένο μου είδος παιχνιδιών -adventure/ περιπέτειας- για pc, φυσικά έχει μια μεγάλη, πλούσια ιστορία. Μπορούμε να γράψουμε τόμο ολόκληρο με πολλές και διάφορες λεπτομέρειες για το genre, αλλά δεν είναι αυτός ο σκοπός μου. Το έχουν κάνει το «ρεζουμέ» πολλές φορές άλλοι, κυρίως αυτοί που ασχολούνται συστηματικά με το λεγόμενο ειδικό τύπο, με ωραία κι εύστοχη αρθρογραφία. Οπότε θα πας κατευθείαν στο ψητό θα μου πείτε και θα γκρινιάξεις για το γραφικό κομμάτι, right? Χμμμμ… στο περίπου θα απαντήσω. Κι εξηγούμαι λεπόν. 

No thx. I'll pass...

 Η συγκεκριμένη κατηγορία βασίζεται κυρίως στην ιστορία της περιπέτειας, τη κεντρική υπόθεση δηλαδή που θα μας κεντρίσει το ενδιαφέρον να γίνουμε εμείς οι πρωταγωνιστές, σε γενικές γραμμές όπως τα έργα στο σινεμά. Σε δεύτερη μοίρα έρχεται το λεγόμενο οπτικοακουστικό κομμάτι –σημαντικό πάντοτε. Πίσω στα 90’s ουσιαστικά ξεκίνησε η μουλτιμίντια επανάσταση και έγινε πρόοδος στο γραφικό και ηχητικό κομμάτι.  Δε πάω παραπίσω αφού δε την έζησα τη περίοδο με τα περίφημα(?!) text-adventures, όπου ουσιαστικά το παιχνίδι ήταν αράδες κειμένου στην ασπρόμαυρη ή πορτοκαλόμαυρη (μπορδοροδοκόκκινη) οθονίτσα και η κύρια κινητήρια δύναμη –θε’  μου σχώρα με δεν υπήρχε περίπτωση να είχα ασχοληθεί με κάτι τέτοιο- ήταν η φαντασία του (ηρωικού) adventurer. 

 Χρόνο με το χρόνο ουσιαστικά υπήρχε πρόοδος, περισσότερη ποιότητα  στα χρώματα, στους ήχους, στα περιβάλλοντα γενικά στο συνολικό τεχνολογικό κομμάτι κουλουπούκλπ.

 

Εδώ ο Guybrush Threepwood παλιά με "οξεία πιξελίτιδα"!

 Προσωπικά το όλο ζήτημα το παρακολουθώ με ενδιαφέρον έως και σήμερα, που έχει συμβεί το εξής: η επονομαζόμενη “indie” επανάσταση με τους ανεξάρτητους δημιουργούς να πρωταγωνιστούν με χρηματοδότηση από το κοινό έτσι ώστε να προσφέρουν το πνευματικό δημιούργημά τους, μερακλίδικα πράματα θα πείτε. Ίσως ναι, ίσως όμως και όχι.

 Στις περισσότερες περιπτώσεις αυτό που παρατηρώ να συμβαίνει είναι ότι υπάρχει όρεξη να φτιάξουν κάτι καλό μα και πρωτότυπο, οκ το έχουμε αυτό. Ίσως έχουν και εργαλεία να το πράξουν (προγράμματα δωρεάν, ή ανοιχτού κώδικα ή πολύ οικονομικές λύσεις για την ανάπτυξη του τίτλου τους), μεράκι, ταλέντο και «κάτι να μας υπόσχονται» με ότι μας παρουσιάζουν στη πλατφόρμα του Kickstarter πχ., το έχουμε κι εδώ.

Οι 10 indie πληγές του Φαραώ… και βάλε μάστορη…

Πιξελ για τα μάτια. Κάνει καλό.

 Το «τυράκι» για να πετύχει η χρηματοδότηση από το κοινό όμως δε φτάνει και δυστυχώς έχει ξεφουσκώσει πάρα πολύ ο αρχικός ενθουσιασμός, καμπάνιες που δεν αξίζουν τα καταφέρνουν ή άλλες δημιουργούν προσδοκίες και δεν ανταπεξέρχονται τελικά, άλλες καμπάνιες ζητάνε αστρονομικά ποσά, γενικά το πρόβλημα της τελικής ποιότητας στο τεχνικό τομέα αλλά κυρίως της γραφικής απεικόνισης  παραμένει και γιγαντώνεται. Εν ολίγοις βαφτίζοντας το δημιούργημα «ρετρό» προσπαθούν να το οριοθετήσουν αυστηρά στη κατηγορία “looks like 80’s & 90’s pure gameplay inside” και… σε όποιον αρέσει.

 Το επόμενο σημείο που έχει ανεπανόρθωτα δυστυχώς αμαυρώσει τη συνολική ιντι προσπάθεια είναι η δημιουργία επεισοδίων. Απλά απαράδεκτο, ο ορισμός του ημιτελούς και της «αρπακόλλας». Όσο και να μας αρέσει ένας τίτλος αν δεν είναι ολοκληρωμένος πραγματικά δημιουργείται ζήτημα … κρίσης ταυτότητας! Υπάρχουν τίτλοι που έχουν ξεκινήσει το πρώτο τους επεισόδιο το 2010 πχ (The Dream Machine πρωτότυπο παιχνίδι -θα ήθελα να ασχοληθώ) και ολοκλήρωση δεν έχει γίνει ακόμη… Άλλοι που σταματούν άδοξα μετά από το δεύτερο πχ και πάει λέγοντας.

 

Ωραίο αλλά δε με κράτησε...

 Οι τίτλοι που πραγματικά «με τσίγκλησαν» στο να κάτσω να σας καταθέσω τη «Γκρινιάρικη Pixel-ωτή Indie-άδα» είναι το The Last Door (πολύ κρίμα κι έχει setting που λέει) αλλά και το Primordia. Στο τελευταίο έκανα φιλότιμες προσπάθειες να ασχοληθώ αλλά αισθάνθηκα ότι δεν αξίζει το χρόνο μου. Λευκή σημαία που λένε και προσπερνάμε, δυστυχώς. 

 Η πληγή της γραφικής απεικόνισης λοιπόν όχι μόνο παραμένει αλλά και εισχωρεί και σε τίτλους ΑΑΑ ( πρώτης κατηγορίας παραγωγές από μεγάλες εταιρείες). Απλά φήμες λένε ότι η ασθένεια που κολλάνε είναι «οξεία πιξελωτή ιντίτιδα» χεχ :)

 

Άξιο! Μπράβο!

 Καταλήγοντας να ευχηθώ να καλυτερέψει η κατάσταση από τη μια αλλά και να συνεχίσουν να βγαίνουν ωραιότατα remakes παλαιών τίτλων που δε τους προλάβαμε έτσι ώστε να τα χαρούμε. 

 Σας αφήνω κι επιστρέφω πάραυτα, όσο δεν έχει πλακώσει ο καύσωνας ακόμα, στο ριμεικ του Gabriel Knight Sins of the Fathers (20th Anniversary Edition) και το εκπληκτικό νέο Samorost 3. Απλά υπέροχα!