Μια χρονιά στον πάγο…

 Ανταρκτική. Νότιος πόλος. Αποστολές έρευνας από ομάδες από διάφορα κράτη της υφηλίου. Κρύο. Πάγος. Παντού. Πιγκουίνοι φώκιες και χιονοθύελλες.

 Όλα αυτά κι άλλα πολλά σε αυτό το πολύ όμορφο ντοκιμαντέρ παραγωγής 2013. Πως καταφέρνουν άραγε και επιβιώνουν οι κλειστές ομάδες που βρίσκονται για όλο το έτος εκεί? Επιστήμονες, τεχνικοί, εργάτες, οδηγοί κλπ που δημιουργούν μικρές κοινότητες σε απίστευτες συνθήκες περιβάλλοντος εκεί στη άκρη του κόσμου μας. Ακόμη και τη περίοδο του Μεγάλου Σκοτεινού Χειμώνα, μιλάμε για 4 μήνες νύχτα έτσι! Αλήθεια ποιοι χαρακτήρες είναι οι καταλληλότεροι για επιβίωση σε απίστευτες συνθήκες απομόνωσης, σε περιορισμένο χώρο αλλά και δραστηριότητες που πραγματικά σε τρελαίνουν? Χμμμ, σύνδρομο Τ3 είπε?

Ενδιαφέρον είναι πως οι άνθρωποι σε αυτές τις συνθήκες αναζητούν πράγματα που τους λείπουν, όπως ένας περίπατος στο κήπο ή κάποιο αγαπημένο φαγητό ή συνήθεια. Εννοείται το συγγενικό και φιλικό περιβάλλον που αποκόπηκαν με όλα τα απρόοπτα που μπορεί να συμβούν.  

 

Στον…

 Πάτο της Γης.

 

 Antarctica: A Year on Ice λοιπόν, μια παραγωγή που χρειάστηκε μια δεκαετία να ολοκληρωθεί (ερασιτεχνική προσπάθεια με πολύ μεράκι όμως) μας ταξιδεύει σε ένα τρομακτικό και αφιλόξενο περιβάλλον. Αλλά με μια άγρια ομορφιά που τη μεταφέρει με αργό μεν αλλά σωστό τρόπο στους θεατές. Σίγουρα όχι το συνηθισμένο στυλ ντοκιμαντερ που βλέπουμε αλλά  με αρκετά βραβεία, αξίζει πραγματικά να του ρίξετε μια ματιά.  
                                
                                             Δείτε το στο Youtube :)

Τσιλντρεν οφ δε ναιτ...

Στη καρδιά του χειμώνα λοιπόν, με ένα Αλητήριο Κρύο αλλά κυρίως Ύπουλη Υγρασία να έχει ξεσπάσει τις τελευταίες μέρες. Να και κάτι σπάνια τριημεράκια – σκέτο χρυσάφι ανάμεσα σε τόνους σκραπ παλιοσίδερων πάνω στη καμπούρα ενός αθώου κυρ-Μέντιου, προσωποποίηση του κάθε και ένα από μας απέναντι στην αδηφάγα  ρουτίνα,  ενώ μάχεται ηρωικά με ένα φαρδύ πλατύ χαμόγελο με κάτι δεύτερο-τριτο-τελευταία Ωραριάκια του Πουθενά. Κάποιοι ανεκδιήγητοι τα ονομάζουνε και… εορταστικά, μάλλον δε παίρνουνε τα φάρμακά τους.

Έτσι  δε γίνεται  με τίποτα να χάσουμε ευκαιρία να κυνηγήσουμε το χάρτινο θρόισμα φύλλων που γυρνάνε σιγά σιγά. Σε κάτι κακοτράχαλες βουνοκορφές, διασχίζοντας ανήλιαγα γκρίζα έλη. Τα ουρλιαχτά των λύκων στο χιόνι είναι σίγουρα καλός οιωνός ενώ μια μυρωδιά σαπισμένου ξύλου πλανάται στην ατμόσφαιρα. Η αμαξοστοιχία δοκιμάζει τις αντοχές αποσπά τη συγκέντρωση… Μόνο ένα κρασί κόκκινο μένει να μπει στο ποτήρι μου...