Πάρτι λουκανι...κακών!

 

 Το νέο επικά φευγάτο ταινιάκι που περιμένω να δω είναι το Sausage Party, ω, θεοί των λατρεμένων μικυμαου αυτό είναι ναι ναι ΝΑΙ! Με το που είδα το τρελε-ράκι είπα ....AXAXAMPOYAMPOYAALLLLAAAQVAX! Μου θύμισε έντονα το αγαπημένο κλασσικό Chicken Run. Οπότε δε χάνεται. Με τίποτα.


  Δείτε και θα καταλάβετε ότι δε λέω ψέμματα ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΟΣ ΕΤΣΙ;

Καλό καλοκαιράκι - επίσημα...

  Μέσα σε ένα κύμα απότομου καύσωνα λοιπόν, ήρθε και το καλοκαιράκι. Να περάσουμε όλοι καλά, να κάνουμε και κανά μπανάκι -καλά θα είναι. Φέτος έτυχε να συμπέσει το θερινό ηλιοστάσιο με καύσωνα με φουλ φεγγαράδα αλλά και με αργία! Όπερ σημαίνει διακοπές ξεκινάνε με ασφάλεια αφού οι λυκάθρωποι ζεσταίνονται (είναι και τριχωτοί) και κάθονται μέσα σε κλιματισμό, άνευ εργασίας. Αυτό ακριβώς...

  Καλό καλοκαίρι σε όλους, θινκ ποσιτιβ, να πίνετε υγρά -κυρίως μπυρόνια, να αποφεύγετε τον πολύ ήλιο και να βαζετε τα μπρατσάκια σας!

Γκρινιάρικη Pixel-ωτή Indie-άδα …

 Το αγαπημένο μου είδος παιχνιδιών -adventure/ περιπέτειας- για pc, φυσικά έχει μια μεγάλη, πλούσια ιστορία. Μπορούμε να γράψουμε τόμο ολόκληρο με πολλές και διάφορες λεπτομέρειες για το genre, αλλά δεν είναι αυτός ο σκοπός μου. Το έχουν κάνει το «ρεζουμέ» πολλές φορές άλλοι, κυρίως αυτοί που ασχολούνται συστηματικά με το λεγόμενο ειδικό τύπο, με ωραία κι εύστοχη αρθρογραφία. Οπότε θα πας κατευθείαν στο ψητό θα μου πείτε και θα γκρινιάξεις για το γραφικό κομμάτι, right? Χμμμμ… στο περίπου θα απαντήσω. Κι εξηγούμαι λεπόν. 

No thx. I'll pass...

 Η συγκεκριμένη κατηγορία βασίζεται κυρίως στην ιστορία της περιπέτειας, τη κεντρική υπόθεση δηλαδή που θα μας κεντρίσει το ενδιαφέρον να γίνουμε εμείς οι πρωταγωνιστές, σε γενικές γραμμές όπως τα έργα στο σινεμά. Σε δεύτερη μοίρα έρχεται το λεγόμενο οπτικοακουστικό κομμάτι –σημαντικό πάντοτε. Πίσω στα 90’s ουσιαστικά ξεκίνησε η μουλτιμίντια επανάσταση και έγινε πρόοδος στο γραφικό και ηχητικό κομμάτι.  Δε πάω παραπίσω αφού δε την έζησα τη περίοδο με τα περίφημα(?!) text-adventures, όπου ουσιαστικά το παιχνίδι ήταν αράδες κειμένου στην ασπρόμαυρη ή πορτοκαλόμαυρη (μπορδοροδοκόκκινη) οθονίτσα και η κύρια κινητήρια δύναμη –θε’  μου σχώρα με δεν υπήρχε περίπτωση να είχα ασχοληθεί με κάτι τέτοιο- ήταν η φαντασία του (ηρωικού) adventurer. 

 Χρόνο με το χρόνο ουσιαστικά υπήρχε πρόοδος, περισσότερη ποιότητα  στα χρώματα, στους ήχους, στα περιβάλλοντα γενικά στο συνολικό τεχνολογικό κομμάτι κουλουπούκλπ.

 

Εδώ ο Guybrush Threepwood παλιά με "οξεία πιξελίτιδα"!

 Προσωπικά το όλο ζήτημα το παρακολουθώ με ενδιαφέρον έως και σήμερα, που έχει συμβεί το εξής: η επονομαζόμενη “indie” επανάσταση με τους ανεξάρτητους δημιουργούς να πρωταγωνιστούν με χρηματοδότηση από το κοινό έτσι ώστε να προσφέρουν το πνευματικό δημιούργημά τους, μερακλίδικα πράματα θα πείτε. Ίσως ναι, ίσως όμως και όχι.

 Στις περισσότερες περιπτώσεις αυτό που παρατηρώ να συμβαίνει είναι ότι υπάρχει όρεξη να φτιάξουν κάτι καλό μα και πρωτότυπο, οκ το έχουμε αυτό. Ίσως έχουν και εργαλεία να το πράξουν (προγράμματα δωρεάν, ή ανοιχτού κώδικα ή πολύ οικονομικές λύσεις για την ανάπτυξη του τίτλου τους), μεράκι, ταλέντο και «κάτι να μας υπόσχονται» με ότι μας παρουσιάζουν στη πλατφόρμα του Kickstarter πχ., το έχουμε κι εδώ.

Οι 10 indie πληγές του Φαραώ… και βάλε μάστορη…

Πιξελ για τα μάτια. Κάνει καλό.

 Το «τυράκι» για να πετύχει η χρηματοδότηση από το κοινό όμως δε φτάνει και δυστυχώς έχει ξεφουσκώσει πάρα πολύ ο αρχικός ενθουσιασμός, καμπάνιες που δεν αξίζουν τα καταφέρνουν ή άλλες δημιουργούν προσδοκίες και δεν ανταπεξέρχονται τελικά, άλλες καμπάνιες ζητάνε αστρονομικά ποσά, γενικά το πρόβλημα της τελικής ποιότητας στο τεχνικό τομέα αλλά κυρίως της γραφικής απεικόνισης  παραμένει και γιγαντώνεται. Εν ολίγοις βαφτίζοντας το δημιούργημα «ρετρό» προσπαθούν να το οριοθετήσουν αυστηρά στη κατηγορία “looks like 80’s & 90’s pure gameplay inside” και… σε όποιον αρέσει.

 Το επόμενο σημείο που έχει ανεπανόρθωτα δυστυχώς αμαυρώσει τη συνολική ιντι προσπάθεια είναι η δημιουργία επεισοδίων. Απλά απαράδεκτο, ο ορισμός του ημιτελούς και της «αρπακόλλας». Όσο και να μας αρέσει ένας τίτλος αν δεν είναι ολοκληρωμένος πραγματικά δημιουργείται ζήτημα … κρίσης ταυτότητας! Υπάρχουν τίτλοι που έχουν ξεκινήσει το πρώτο τους επεισόδιο το 2010 πχ (The Dream Machine πρωτότυπο παιχνίδι -θα ήθελα να ασχοληθώ) και ολοκλήρωση δεν έχει γίνει ακόμη… Άλλοι που σταματούν άδοξα μετά από το δεύτερο πχ και πάει λέγοντας.

 

Ωραίο αλλά δε με κράτησε...

 Οι τίτλοι που πραγματικά «με τσίγκλησαν» στο να κάτσω να σας καταθέσω τη «Γκρινιάρικη Pixel-ωτή Indie-άδα» είναι το The Last Door (πολύ κρίμα κι έχει setting που λέει) αλλά και το Primordia. Στο τελευταίο έκανα φιλότιμες προσπάθειες να ασχοληθώ αλλά αισθάνθηκα ότι δεν αξίζει το χρόνο μου. Λευκή σημαία που λένε και προσπερνάμε, δυστυχώς. 

 Η πληγή της γραφικής απεικόνισης λοιπόν όχι μόνο παραμένει αλλά και εισχωρεί και σε τίτλους ΑΑΑ ( πρώτης κατηγορίας παραγωγές από μεγάλες εταιρείες). Απλά φήμες λένε ότι η ασθένεια που κολλάνε είναι «οξεία πιξελωτή ιντίτιδα» χεχ :)

 

Άξιο! Μπράβο!

 Καταλήγοντας να ευχηθώ να καλυτερέψει η κατάσταση από τη μια αλλά και να συνεχίσουν να βγαίνουν ωραιότατα remakes παλαιών τίτλων που δε τους προλάβαμε έτσι ώστε να τα χαρούμε. 

 Σας αφήνω κι επιστρέφω πάραυτα, όσο δεν έχει πλακώσει ο καύσωνας ακόμα, στο ριμεικ του Gabriel Knight Sins of the Fathers (20th Anniversary Edition) και το εκπληκτικό νέο Samorost 3. Απλά υπέροχα!