Σκυλιά της... κάβας

Ναι! Eίναι καλοκαιράκι!  Ήλιος, ζέστη, ιδρώτας, ντους,  αλλαγή στα t-shirts συνεχώς, κανείς δε θέλει να μυρίζει σα σταύλος...  –‘ντάξει μερικοί θέλουν ή το επιδιώκουν (!!!!). Ίσως και κανα παγωτάκι που και που. Κάποιοι βέβαια ίσως προτιμούν και το αλκοόλ. Γιατί? Γιατί έτσι τους αρέσει!

Να, αυτοί είναι τα παλιόσκυλα!

Μόλις που ο κύριος Mike Portnoy έφυγε από τους πρωτο-μάστορες Dream Theater, τσουπ! Νάτος πάλι μπροστά μας (ξανά) να κοπανάει drums. Μαζί με τους Billy Sheehan, Richie Kotzen (παλαίουρες και οι δυο τους) έφτιαξε τα «Σκυλιά της Κάβας» και ροκάρουνε όλοι μαζί παρέα. Τι νομίζατε, ότι θα κάθονταν? Τσσ, τσ τσ....

Στη συγκεκριμένη περίπτωση ισχύει το εξής paradox. Είναι το θέμα της συγκυρίας, δηλαδή να πετύχει η συνταγή και να σου βγει η ομελέτα… γκουρμέ!  Και μας προσφέρουν καλοκαιριάτική ροκιά, για να ξεχνάμε το λιοπύρι, να τρώμε πιο εύκολα τις ψητές καλαμπόκες, να περνά διασκεδαστικότερα  ο χρόνος στη παραλία, να ξεχνάμε το διπλανό ορκ στο λεωφορείο κλπ.

Και τώρα παιδιά μου θα σας πω τι εστί supergroup! Αν θέλετε με ευχαριστείτε μετά! Πολύ απλά όταν μεγάλοι αρτίστες συνεργάζονται, το συνολικό αποτέλεσμα είναι άκρως επαγγελματικό. Δε φτάνει όμως αυτό, αγαπητά μου παιδιά. Πρέπει να υπάρχει και η διάρκεια στο συνολικό εγχείρημα, διάττοντες αστέρες είναι μάλλον ο κανόνας, έτσι ώστε να υπάρχει μια συγκεκριμένη "αλχημεία" στο σχήμα. 

Αυτό το έχουν καβατζώσει στα σίγουρα. Απλά η εμπειρία κάνει τη διαφορά εδώ, ναούμε, και νομίζω ότι κάνει μπαμ από χιλιόμετρα. Για μένα χαλαρά το αλμπουμ αυτού -του ΜΙΖΕΡΟΥ- καλοκαιριού.

'Ενας κόσμος χωρίς τέλος

Όταν μεταφέρεται ένα λογοτεχνικό έργο σε τηλεοπτική σειρά είναι τις περισσότερες φορές «δίκοπο μαχαίρι». Συνήθως το βιβλίο έχει τη τιμητική του, αφού είναι πιο καλή η αίσθηση όταν το ζεις σαν αναγνώστης και ίσως η τηλεοπτική προσαρμογή να σου χαλάει την όλη ατμόσφαιρα. Αλλά η αλήθεια είναι ότι με το να δημιουργείται η τηλεοπτική σειρά «ανοίγει» το έργο σε περισσότερο κοινό και όχι μόνο στις τάξεις των βιβλιόφιλων. Οι σύγχρονοι ρυθμοί είναι έντονοι και ο ελεύθερος χρόνος λίγος, οπότε πιστεύω είναι καλό να γίνονται μεταφορές. Ακόμη πολλοί οδηγούνται στο να αγοράσουν το βιβλίο – το ένα χέρι νίβει τ’ άλλο που λένε.

Μεζεδάκια αγγλικού μεσαίωνα κανείς?

Το εξώφυλλο του βιβλίου.

Ken Follet είναι ο συγγραφέας, A World Without End το έργο. Ανήκει στη κατηγορία του ιστορικού μυθιστορήματος σε εποχές των Σκοτεινών Αιώνων της Ευρώπης. Συγκεκριμένα όλη η πλοκή εκτυλίσσεται στη μεσαιωνική Αγγλία (1300 μ.Χ), όπου με πετυχημένο τρόπο –κοστούμια, σκηνικά, τοπία, ήθη, έθιμα, μουσική επένδυση- μας μεταφέρει στο τότε και στο εκεί. Ο Εκατονταετής πόλεμος με τους Γάλλους έχει ξεκινήσει και η πανδημία του «Μαύρου Θανάτου» θερίζει αδιάκριτα, αφήνοντας χιλιάδες νεκρούς.

Οι χωρικοί έχουν απεικονιστεί με αρκετό μεράκι –αν λάβουμε υπόψη ότι δεν είναι budget σειρά- είναι και πρωταγωνιστές πρόσωπα μάλιστα, τις περισσότερες φορές αδικημένοι φυσικά. Οι ηγέτες - επίσκοποι και λόρδοι προύχοντες, το στέμμα – με τις ιδιαιτερότητες των χαρακτήρων όπως αλαζονεία, ίντριγκες και μηχανορραφίες είναι το άλλο άκρο. Γενικά ο πυρήνας βρίσκεται στη θέληση και την έμπνευση κάποιων ανθρώπων για τη προσφορά και τη δημιουργία σε χαλεπούς καιρούς, και τα τεράστια εμπόδια που πρέπει να νικήσουν -συντηρητισμός, το κατεστημένο της  εποχής, σάπια μυαλά κλπ. -

Είναι από τις σειρές που σκιαγραφούν με πετυχημένο τρόπο την όλη ατμόσφαιρα εκείνων των εποχών. Όποιος έχει σχετικό ενδιαφέρον παίρνει μια καλή δόση θα έλεγα. 

Ο συγγραφέας  έχει κι άλλο ένα έργο το The Pillars of the Earth – Οι στήλες της γης που τοποθετείται χρονικά πιο πίσω – στις κατασκευές των μεγάλων καθεδρικών-  και που έχει μεταφερθεί και αυτό σε τηλεοπτική σειρά.   

Άλλες εποχές, πέρασαν και είναι σα παραμύθι αλλά τουλάχιστον άφησαν πινελιές!