Άνθρακας

Συνήθως το καλοκαίρι έχω λίγη περισσότερη ελεύθερη ώρα για να δώσω προσοχή σε νέες κυκλοφορίες κυρίως, rock & metal φάσματος. Κι αυτό διότι υπάρχει ένας τεράστιος ωκεανός από "triple A releases" περασμένων δεκαετιών, που περιμένουν καρτερικά τη σειρά τους να ασχοληθώ.

Μέσα στη ζέστη λοιπόν ο υπερσύγχρονος ειδικός εξοπλισμός μου - Radar Βαρυμεταλλικής Νιρβάνας (Ra.Βα.Νι) τα ξημερώματα άρχισε να χτυπάει σε συνθηματικό ringtone που του είχα περάσει, ειδικά για τη περίσταση. Με τα χίλια ζόρια κατάφερα να σηκωθώ να δω τι τρέχει, σίγουρα θα ήταν κάτι σημαντικό. Έριξα ένα γρήγορο βλέφαρο στη βεράντα για τίποτα ύποπτες παρουσίες (γατες), έβαλα κρυο νερό στο ντελουξ μουράτο υδροδοχείο, και ενεργοποίησα -με φωνητική εντολή φυσικά- το Σύστημα.

Τα πρώτα στοιχεία ήταν ενθαρυντικά: γεύση αβαντγκαρντίλας, προγκρέσιβ στυλ που το συμπαθώ πολύ και το σημαντικότερο από Νορβηγούς που δεν είχα ξανακούσει. Για να δούμε λοιπόν. 

Leprous - Coal (2013)

01. Foe
02. Chronic
03. Coal
04. The Cloak
05. The Valley
06. Salt
07. Echo
08. Contaminate Me

 Χωρίς να το πολυσκεφτώ αρχίζω να ακούω το πρώτο κομμάτι. 

01. "Εχθρός"

Παρατηρώ ότι ο βοκαλίστας έχει "καθαρά φωνητικά" - χμμμ, συμπαθητική χροιά σκέφτομαι. Ακούγοντας το εισαγωγικό ξέσπασμα και την αλλαγή λίγο μετά καταλαβαίνω ότι πρόκειται για "αργοχώνευτο" περιεχόμενο, με  το "παράξενο συστατικό" -αυτή τη συνταγή που δίνει ιδιαίτερο χαρακτήρα στις δισκογραφίες. Πέφτει το μάτι και στα λόγια : 

"...Επείγον και όχι τυχαίο, σπασμένος εχθρός μπρος στα ματια μου, κατασκευασμένος, συναισθηματικός, δύσκολος να εντοπιστεί, μα καθαρός και φωτεινός..."

Κι έπειτα ένα ρυθμικό ατμοσφαιρικό φωνητικό, να στοιχειώνει ευχάριστα το κομμάτι, ένα καθαρό ¨ψηλό" μάντρα με ηχώ, για να κλείσει το πρώτο τραγούδι. Περνάω στο...

02. "Χρόνιος"

Παίζει πλήκτρα. Πιάνο. Ριφάκι μπάσου εισαγωγικό με τέμπο. Η ηχώ στα φωνητικά παραμένει επίμονα. Και εντελώς ξαφνικά ...τρελό ξέσπασμα δευτερολέπτου -τραχιά φωνητικά!

"...Πληγές υπάρχουν όπου τις κρατάμε ασφαλείς..."

 Ακολουθεί ολοκληρωτική αλλαγή τέμπο & ριφ. Βρίσκομαι αντιμέτωπος με ριπές καταιγιστικών ντραμς, ο ντραμερ γκαζώνει και σπέρνει τελευταίες στη δίκαση. Πίνω νερό να στανιάρω... Ακάθεκτα περνάμε στο...

03. "Άνθρακας"

Οι κιθάρες σκούζουν υστερικά, τραβούν τεταμένα με μανία το ρυθμό - η φωνή έχει ακόμη ηχώ... γαμώτο...

 "...Νιώ-σε το νε-ρόοοοο, απα-λός ενα-γκα-λι-σμόοοοος, κάλυψε το κρυμμένο ίχνοοοοοοός, Δεεε-εές τις λεπτομέρει-έεες, Σ'οδηγου-ούν στο στό-χο σου, δες πως η φό-οορμουλα μετρέε-εεεπεται σε άααα-νθρακααα..."

Ακολουθεί ρυθμική ακολουθία από ριφς.

"...Απελευθέρωσε την ένταση, κάνε πίσω τους τροχούς, γύρισε, δες τι αίσθηση έχει, αρκετά κάτω στη βάση της ψυχής σου,  κατανόησε ότι όλα παιζουν ένα ρόλο..."

Και με σταθερότητα κι έκσταση:

"δες το να καίγεται, αν και φοβάσαι, το πολύ πολύ να μετατραπεί σε περισσότερο Άνθρακα..."

04. "Ο Μανδύας"

Η μπαλάντα του cd βρίσκεται εδώ. Σε αυτό το σημείο υπάρχει και οπτικοακουστικό υλικό, έντεχνα σκηνοθετημένο..

Αμφίρροπη πάλη ανάμεσα σε

"...σιωπή βοηθά την ανάγκη σου να ξεφύγεις, να σκεφτείς χωρίς να σκέφτεσαι, αγνοώντας τη θεραπεία, άραγε θα κλάψεις την αυριανή, αντανακλώντας τις χθεσινές σου πράξεις, ...ανταλλάσοντας την ικανοποίησή σου, μια ψευδαίσθηση ηρεμίας, απενεργοποιεί τις αισθήσεις σου, αν πρόσθετες χρώματα θα καιγόσουν, αυτός ο καθησυχαστκός μανδύας του γκρίζου..."

 Εδώ κατάλαβα ότι είναι το κέντρο του άλμπουμ, με έμπνευση αν θέλετε το "σπήλαιο του Πλάτωνα" και γρήγορα περνάμε στη...

05. "Κοιλάδα"

Ξεκάθαρα αφαιρετικό & ποιητικό κομμάτι -με ηχω πάλι στα φωνητικά εφε- συνεχίζει στην αρχική φλέβα. Slow περάσματα το τραβάνε αρκετά σε διάρκεια. Αλλά υπάρχουν "σπασίματα" στη ροή του που δίνουν μια ποικιλία.

"...Κοιλάδα αμαρτίας, κοιλάδα που βρίσκομαι, που είσαι μυστικό άστρο μου..."

06. "Άλας"

Ώρα για ήρεμο momentum - να πάρει σειρά :

 "...Σύγχώρησε τα δάκρυα, που γίνονται αλάτι, αφού αντιμετωπίσεις τους φόβους, ώρα να επαναστατήσεις, Συμπτώματα ματαιοδοξίας αποδίδουν πόνο, φαινομενικά έρχονται από εσωτερικά..."

Σε αυτό το άλμπουμ δε γίνεται να έλειπε τραγούδι όπως:

07. "Ηχώ"

 Αποκορύφωση της τεχνικής που χρησιμοποιήθηκε - αντανακλά με το καλύτερο τρόπο το συνολικό ύφος του δίσκου.

"...Ποτέ δε ξανάδα τη νύχτα τόσο σκοτεινή, μου λείπεται η θέληση να νοιαστώ, ολομόναχος στα φώτα της πόλης, όπου εσύ απορροφάς την ηχώ..."

 Και στο κρισιμότερο σημείο ΑΛΛΑΓΗ του ρυθμού σε εντονότερο και μελωδικότερο με το μπάσο να αυλακώνει... τα vibes ανεβαίνουν...

08. "Μόλυνέ με"

Εδώ άξια αναφοράς είναι η φιλική συμμετοχή - παρουσία του γνωστού Ihsahn -στους μεταλ κύκλους φυσικά, πχ Emperor- με τα φωνητικά να αγριεύουν αρκετά και να μας λένε "Μόλυνέ με" σε έντονο ρυθμό.

"...Θα ακολουθήσεις αν στο ζητήσω? Θα με περιμένεις αν σταματήσω? Ο χρόνος που θα σου δώσω θα βοηθήσει? Οι ζωές μας θα είναι ένα, αν πέσω?..."

 Πάλι το εφε με την ηχώ, και πλήκτρα - εφε να δίνουν επιπλέον μπόνους πόντους, με το βιολί να δίνει το παρόν (!) και τελειώνοντας

"...μου φαίνεται ότι εως τώρα γνωρίζεις όλους τους σωστούς τρόπους που αυτό πρέπει να γίνεται, εμπόδια εξαφανίζονται θαυματουργικά, μόλυνέ με, τρέχα"

 Επίλογος

Είχα ξεχάσει ότι πέρασε η ώρα και είχε φέξει. Σαν μια χρονορουφήχτρα που κατάπιε το χρόνο και το μετέτρεψε σε ηχητικό ταξίδι. Η πρώτη κρούση με τον Άνθρακα είχε γίνει. Φυσικά ο δίσκος είναι avantgarde - progressive, που μεταφράζεται ότι θέλει τις ευκαιρίες του για να ξεδιπλωθεί. Μια ωρίτσα υπνάκο και μετά δουλειά... μπαρουτοκαπνισμένος!

Σκοτεινή Ηρεμία

"Αυτό που με θυμώνει περισσότερο είναι η στενομυαλιά και η προκατάληψη που μας εμποδίζουν να δούμε τα πράγματα όπως πραγματικά είναι. Εύχομαι να ήμασταν περισσότερο τίμιοι με τους εαυτούς μας, να βλέπαμε τα πράγματα πιο καθαρά και ορθολογικότερα. Με το πέρασμα του χρόνου γίνομαι όλο και περισσότερο αναστατωμένος γύρω από το θέμα κι έτσι αναρωτιέμαι τι μας κινεί και τι μας οδηγεί στο να πιστεύουμε τα πράγματα που πιστεύουμε. Το μεγάλο θέμα είναι η απόλυτη κατασκευή της θρησκείας και της πίστης. Ο τίτλος είναι Construct - Κατασκευή, με το πιο αρνητικό τρόπο: αυτό της ασπίδας ή της δικαιολογίας που χρησιμοποιούμε ώστε να κάνουμε τα πράγματα που εν τέλει κάνουμε"

 Αυτά επισημαίνει ο mr. Mikael Stanne στη περιγραφή του για τη νέα δισκογραφική δουλειά των πρωτοπόρων της γκοθενμπεργκ σκηνής Dark Tranquillity. Μιας μπάντας με σταθερή παρουσία στο χώρο, μεγάλη αποδοχή και εξαιρετικών αλμπουμ. Με τους υπόλοιπους καλλιτέχνες του γκρουπ κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα με προορισμό τη τέχνη και την έκφραση. Ίσως είναι ένα κοινό μυστικό στο πεδίο των τεχνών, γενικότερα, ότι όταν έχεις ένα κεντρικό θέμα και ασχολείσαι με αυτό, καλό είναι να το αναδεικνύεις με τρόπους που δεν είναι συνηθισμένοι.

Η Επιστήμη του θορύβου.

 Γι'αυτό το σκοπό υπάρχουν κατάλληλα "εργαλεία" όπως αλληγορίες μεταφορές, παρομοιώσεις, σουρεαλ αποτυπώσεις κλπ. όλα θεμιτά - δημιουργούν εντυπώσεις στον ακροατή και συνεισφέρουν στην αλληλεπίδραση των καλλιτεχνών με το κοινό τους. Σε συνδυασμό φυσικά με την ενορχήστρωση, το μεράκι τους για εξέλιξη στο χρόνο και τη προσεγμένη παραγωγή.

Ο νεοφερμένος, το απαίδευτο μάτι και αυτί, ίσως δε καταλάβει με τη πρώτη αλλά το ευχάριστο της υπόθεσης είναι ότι ο κάθε καλοπροαίρετος ακροατής - αναζητητής μιας "εκλεπτυσμένης έντασης" θα γευθεί τη μύηση, και η παρακολούθηση της όλης φάσης θα είναι πολύ ενδιαφέρουσα.

Ένα ερώτημα που δημιουργείται αυτόματα: είναι δυνατό να υπάρχει κάτι στη σημερινή εποχή, που με την ύπαρξή του να σε ενοχλεί τόσο πολύ, κι έτσι να αφιερώνεσαι - με όχημα τη καλλιτεχνική έκφραση - να το αντιμετωπίσεις & να το αποδομήσεις όσο είναι εφικτό? Ο καλλιτέχνης έχει αυτό το "σκουλήκι" μέσα του. Και γίνεται έτσι ένας "καλός αγωγός" που με τη δουλειά του θα δώσει ένα αποτέλεσμα στους ακροατές που με το τρόπο τους, μετέχουν κι αυτοί στο προβληματισμό & τη προβολή της συνολικής προσπάθειας.

Μονο-χρωματικές κηλίδες...

Ίσως έτσι δώσει με τη δουλειά του, με τη μουσική & τη ποίησή του, ένα χρήσιμο εργαλείο σε όσους το χρειάζονται. Ανάμεσά τους συγκαταλέγεται και ο γράφων & γι'αυτό εκτιμώ και υποστηρίζω τη προσπάθειά τους.

Dark Tranquillity - από στίχους άλλο τίποτα...

Επι τω έργω - αρτιστική απεικόνιση...

Δε θέλω να πλατιάσω, δεν έχει νόημα κιόλας. Το μόνο που κάνω είναι να δώσω υπόσχεση να τους από κοντά με τη πρώτη ευκαιρία, το άψογο feeling σε live - δε παίζονται!

Ντοκυμανταίρ του μήνα: Divine Women

Η ιστορικός Bettany Hughes κάνει μια αξιόλογη έρευνα - ανασκόπηση σχετικά με ρόλο των γυναικών στις θρησκείες. Από δεσπόζουσες θεές - συμβολικές φυσιογνωμίες εως πολιτικές περσόνες ίντριγκας & εξουσίας αλλά και πολεμίστριες ηγέτιδες.

Αν και "ξύνει τη κορυφή του παγόβουνου" μόνο -κατ' εμέ- είναι μια καλή σούμα, αφού πιάνει όλες τις "επικεφαλίδες" του θέματος. Είναι 3 διακριτά μέρη, με καλή σκηνοθεσία και φωτογραφία.

Επεισόδιο 1: "Όταν θεός ήταν...κορίτσι"

Ξεκινά από τις περιοχές της Ελλάδας, Μ.Ασία - Τουρκία, Ρώμη και Ινδία. Φυσικά η εξέλιξη της Θεάς σε αρχαίες εποχές & κοινωνίες.

Επεισόδιο 2: "Οι υπηρέτριες του Θεού"

Το δεύτερο μέρος καταπιάνεται με τη φύση της ιέρειας. Από τη ποιήτρια Σαπφώ από το νησί της Λέσβου, τις αγνές παρθένες της Ρώμης καθώς και το status της θέσης των γυναικών τη πρωτοχριστιανική εποχή.

Επεισόδιο 3: "Ο πόλεμος του γραπτού λόγου"

Το τρίτο μέρος εξερευνά μια χαμένη "χρυσή εποχή" για τις γυναίκες, όπου ιστορικές φυσιογνωμίες όπως η αυτοκράτειρα Θεοδώρα στο Βυζάντιο, η Wu Zetien της Κίνας όπου αυτοαποκαλούνταν "Ο αυτοκράτωρ", οι γυναίκες της πρωτο-ισλαμικής περιόδου,  η αγγλοσάξονας Χιλντα του Γουίτμπι, όλες έκαναν χρήση της δύναμης των προϋπαρχόντων αρχαίων παραδόσεων και των νέων ιδεών περι θρησκείας & φιλοσοφίας για να ασκήσουν επιρροή σε ένα ανδροκρατούμενο κόσμο - ιδιαίτερα μέσω της ισχύος των μεταρρυθμίσεων, της εκπαίδευσης και του γραπτού λόγου. Στοιχεία εξετάζονται στο Βυζάντιο, Κίνα, στο πρώιμο Ισλαμ και στην ανατολική Αγγλία - Νορθουμβρία.

Και καθώς τραγουδά και ο mr. James Brown με το Luciano, αλατίζω λίγο το ποστ για να πάρει γεύση.

Παρουσιάσεις - Πίσω στο Χρόνο!

 

 Fates Warning - Parallels (1991)

01. Leave The Past Behind
02. Life In Still Water
03. Eye To Eye
04. The Eleventh Hour
05. Point Of View
06. We Only Say Goodbye
07. Don't Follow Me
08. The Road Goes On Forever

Η παρουσίαση φιλοξενείται και στη διεθνή community metalstorm.net - σαν guest reviewer.

Μεγάλες αγάπες - Point of View - Point of YOU.

Back in 1991 Fates Warning created Parallels, one of their most important and coherent albums. Their sound keeps evolving through time, providing the progressive metal field with unique and astonishing moments.

In this album the band reveals another "essence" of their music and creativity. Progressive sound with beautiful melodies, accompanied by heavy metal groove. From the very first time I explored the album I remember myself saying: "Ok, we have a classic piece of metal art here!" Honestly, I cannot trace a song that could be possibly valued as a mediocre one. We can find songs that suit our mood, fast and slower ones. Even the slower ballads are very characteristic and your spirit travels with them! The guitar parts are crystal clear and all the tunes are mixed in a way that could be described as "a nice orchestration"! Something that is worthy to mention is that I can't spot "exaggerative" performance parts in the album (don't forget that progression may result in overreaction, sometimes). The drums are also "the heart" of each song, precisely giving the rhythm that is needed. The voice of Ray Alder is the key element, which unfolds all the ingredients and emotions.

All the tracks have distinct components that result in quite enjoyable and memorable moments. It's more than true that not only the fans but also other people have connected the name Fates Warning with such songs as "Eye to Eye", "Point of view", "Don't Follow me" (…and the rest). The lineup is the classic one (Matheos - Alder - Aresti - Zonder - Dibiase) that lasted for many years, so this is a mature and solid work of the band. Actually this music could be listened while you drive on the highway, singing along the catchy choruses! Try it and you'll remember my words! Also special importance and gravity is added by the careful and professional production of the album. Not to mention that James Labrie from Dream Theater provided some of the background vocals, so you can imagine that the result is of very high quality. Last but not least, the whole album was dedicated to the memory of Ann Dibiase.

Concluding my thoughts, I am really glad to own this splendid album, which has given me many hours of good music (with a broader meaning of the word music). All the feelings that this interesting piece of art from Fates Warning causes to the listeners, are pretty memorable and entertaining.

Albums - Golden Rules 2012