Weird Love

Γιου νόου γιου γουόντ ιτ.

  Θέλω να γυρίσω πίσω στα φίφτυς στη γη του ανκλ Σαμ, εντελώς νορμάλ μου το είπε και ο τρελοντόκτορας… Για να χορέψω το Ρόκ το Αληθινό με τα φρεσκοβαμμένα λουστρίνια να πετάνε φωτιές στη πίστα και οι κουρτίνες εε.... οι φούστες των κορασίδων να ανεμίζουν φαντασμαγορικά. 360 μοίρες. Βαλίτσα έτοιμη, μπολ κεφτέδες εννοείται μέσα για το δρόμο, σετ κομπλέ κοστούμι, πουκάμισο,  γραβάτα, γκρίζα φεντόρα από τρίχα λαγού, ένα γούλινο λονγκτζόνι του παππού για τα χειμωνιάτικα κρύα (ελπίζω να μη το χαλάσω αυτό είναι οικογενειακό κειμήλιο), παστίλιες μέντας -για καθαρή αναπνοή και λοιπά άκρως απαραίτητα είδη καλλωπισμού-ευπρεπισμού. Γρήγορα επιβίβαση στο DeLorean έχει έρθει εδώ απόξω και με περιμένει για το …Ταξίδι Υπερπαραγωγή Πίσω Στο Χρόνο.

 

Λίγη εισαγωγή.

  ‘Μιούρικα, δεκαετία πενήντα. Ο δεύτερος Μέγας Πόλεμος που τέλεψε όλους τους Πολέμους, είναι ψεσινό νέο, οι εφημερίδες τώρα γράφουνε για το νέο, απίστευτα γυαλιστερό μοντέλο της Cadillac, για θαματουργές ηλεκτρικές οικοσκευές (πατάς κουμπί – αυτόματα – είναι μαγικοοοοό), για ΥΠΕΡ-χρήσιμα Μικροπράγματα.Που.Κάνουν.Τα.Πάντα που ο κοσμάκης ΠΡΕΠΕΙ να εκπαιδευτεί να αγοράζει και να χαλάει τα σκληροδουλεμένα ντάλαρς του, αλλά και για το νέο στυλ μουσικής που οδηγεί τη νεολαία στον όλεθρο και τη καταστροφή. Ροκεντρόλ. Κάνει τους ανθρώπους να τραντάζονται, απίστευτο πως δε το ‘χαμε σκεφτεί νωρίτερα? Ο Βασιλιάς είναι γεγονός, σύσσωμη η ομήγυρη των θηλυκών τον περιμένει με αγωνία – η μαγική αύρα Του απλώνεται γοργά κι έτσι καλοξυρισμένος, του κουτιού, αρχίζει τo Όπους Μαγνουμ Του… Η ροή της καθημερινότητας έχει επανέλθει σε φυσιολογικά ας πούμε πλαίσια για τους περισσότερους, οι μπέιμπι-μπούμερς παίρνουν το πρώτο το βαγόνι της υπερταχείας πλευράς της ζωής, για να ενσαρκώσουν την ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα χλωρίδα & πανίδα των επόμενων δεκαετιών, αλλά και να καταλήξουν λίγο πολύ όπως γνωρίζουμε.

Μεγάλες αλήθειες

  Και κάπου εκεί, η έκρηξη ιλιγγιώδους ταχύτητας και η ψιθυριστή υπόσχεση, του «Γενναίου Νέου Κόσμου» στη γη των ελεύθερων εμποτίζει με τέχνη και μαεστρία τα όνειρα και τις καρδιές, συμβαίνει το εξής παράδοξο αλλά αναμενόμενο κιόλας. Οι (υπερ)ήρωες των Ιερών Κόμιξ του χτες έχουν ήδη θαμπώσει, κι έχουν χάσει τη προπολεμική αίγλη τους, ήττα σπέσιαλ δηλαδή. Έτσι λοιπόν το ενδιαφέρον του πληθυσμού αναζωπυρώνεται με απροσδόκητους τρόπους. Trial & error, μούφα και παραλλαγή, τα τυπογραφεία έχουν ζεσταθεί εκδίδοντας ασταμάτητα, πειραματικά αρκετές φορές, «Ντελούξ Εικονογραφημένα Όνειρα» δίνοντας νέο αίμα στη ποπ κουλτούρα και δρώντας έμμεσα στη ψυχοσύνθεση των γενεών που έρχονται. Κλείνοντας το μάτι συνωμοτικά στο διψασμένο αναγνωστικό κοινό δίνοντας παράλληλα σωτήρια έμπνευση, ούτως ώστε στον ελεύθερο χρόνο τους να «λικνιστούν» ανέμελα στη μεσμεριστική θαλπωρή του ζωγραφιστού κόσμου της επιλογής τους. 

Αγάπησα ένα Κομμούνι…

  Με το συγκεκριμένο επεισόδιο είχα ένα θέμα - γι’ αυτό η ξεχωριστή μνεία, ένα απροσδιόριστα χαζοχαρούμενο χαμόγελο σχηματίστηκε ξαφνικά καθώς γύριζα αργά αργά τις σελίδες προσπαθώντας να καταλάβω που το πήγαινε ξύνοντας το πηγούνι μου. Τέλος καλό όλα καλά όμως όπως είπε και ο Γουίλιαμ, με το πρωταγωνιστικό ζεύγος να κλείνει με κλασσικό τρυφερό ενσταντανέ (κοπι πειστ ρομαντικ διάσπαρτο φαινόμενο) το τραγελαφικό στόρι.  Για να καταλάβετε πόσο εμπρηστικός είναι ο τίτλος μη ξεχαστούμε ότι διαδραματίζεται στο γιουεσέι. Γκαχαγκουχα.

The Reds

Οι τίτλοι…

  …μάλλον οι τίτλοι και οι ιστορίες που ακολουθούν και θεμελιώνουν το μνημειώδες αυτό έργο συνοψίζονται στο παρακάτω φευγάτο σύνολο: από μετανοημένους χίπηδες που αποφάσισαν να πλυθούν, επαγγελματίες κλόουν τσίρκου –με ένσημα κι ασφάλεια-που όμως ντρέπονται για τη πάρτη τους (φτου ρε καραγκιόζη δε ντρέπεσαι ολόκληρος μαντράχαλας) σε κλασσικά κορίτσια για σπίτι. Από τα Ένδοξα τα Μίνι και τις γνωστές παρενέργειες σε χώρους εργασίας (σιριουσλι) σε υποψήφιες νύφες με παραπανίσια κιλά αλλά και βάσανα. Προβλήματα μερακλήδικων ροχαλητών και ζουρλές κυρίες, για τα σίδερα όμως. Γκανγστερο-νοικοκυρο-κόριτσα αλλά και αυτά του ατέλειωτου κρασιού και του τσίπουρου, χωρίς γλυκάνισο. Κακός καμός στον αγωνιστικό χώρο κυρίες και κύριοι…

Ο τυροκόμος

Μαζόχεεες

  …Πάντως για να λέμε και του στραβού το δίκιο περίμενα να υπάρχει και η περίπτωση όπως «Η Ζόρικη Νταρντάνα και ο Πορτοφολάς Τάπας», «Γκρικ Καμάκι Five-0»   ή έστω το ολ τάιμ κλάσικ «Η Σκυλογκοθού και ο Σουρωμένος Πάστορας»  αλλά τελικά φευ, είπαμε weird comics μιας άλλης εποχής, Τώρα στην εποχή της ένδοξης (παρα)πληροφορίας έχουν διαφοροποιηθεί τα πράματα. Αχέμ έχω βάσιμες υποψίες πως αν ήμουν δημιουργός κομίστας, ή εκδότης εκείνη την εποχή κι έβγαζα τίποτα τέτοια κουλά θα ήμουν ζάπλουτος ‘κατομμυριούχος. Ή στη ψειρού. Να σπάω πέτρες. Με ταμπελάκι «παμπλικ ενεμι» χαλαρά, παρεούλα με τους Ντάλτον να πειράζουμε το Ραν-Ταν-Πλαν σχεδιάζοντας τη μεγάλη απόδραση (συμπαθάτε παρεμβολή από άλλο κομιξ εδώ)…..

ΥΓ1: για ένα εντελώς παράξενο κι ανεξήγητο λόγο εκείνα τα χρόνια οι σακακιές ήταν 1 από τις 2 περιβολές  που οι άνδρες βρίσκονταν, η άλλη περίπτωση δε ξέρω τι να πω, μάλλον ξεβράκωτοι ή το πολύ πολύ καμία πυτζάμα. Κάτι ενδιάμεσο ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ. Τουλάχιστον σε αυτό το κόμιξ. 

ΥΓ2: έξτρα σπέσιαλ ευχαριστήριο τραγουδάκι στη καλλιτέχνιδα που μου δάνεισε τον επικό χαρντ ροκ τόμο. Αουτς.