Ο Κόναν λέει...

 Με πολύ αργούς ρυθμούς τη τελευταία περίοδο έχω καταπιαστεί για τα καλά με τη σειρά της Dark Horse για τον αγαπημένο Κιμμέριο πέφτω στο επεισόδιο #14: Ίβις & το Ερπετό. Ο Ρόμπερτ Χάουαρντ κατάφερε να κάνει ένα μοναδικό χαρακτήρα και με αυτή τη προσπάθεια της απεικόνισής του στο κόμιξ ο μύθος και οι περιπέτειές του παρουσιάζονται μπρος μας ολοζώντανα! Το μόνο σίγουρο λοιπόν είναι ότι θα συνεχίσω με αμείωτο ενδιαφέρον  να διαβάζω όλα τα τεύχη της πετυχημένης σειράς. 

 Ας επικεντρωθούμε λοιπόν (μεταφράζω από το αγγλικό εδώ) στο σημείο που ο πρωταγωνιστής αφαιρεί το κρεμασμένο στο λαιμό του φτερό της θεότητας Ίβις (ανήκει στο πάνθεον της φανταστικής Hyborean Age) που του έδωσε για προστασία ο ιερέας Καλάνθης...

 "Κρομ! Αισθάνθηκε τη δύναμη τότε-- παλαιά, αργή και ισχυρή. Αρχικά τίποτα περισσότερο από ένα μικροσκοπικό θρόισμα, έπειτα ένα βούισμα μέσα του-- ένας σφυγμός, ένας σφυγμός τόσο βαθύς και αργός που θα μπορούσε να είναι αυτός του κόσμου-- Αισθάνθηκε τη φθαρμένη, πανάρχαιη πέτρα στη πλάτη του, το κρύο άγγιγμα νέων φύλλων να ξεδιπλώνουν, των βλαστών που τεντώνονταν ψηλά στα ουράνια-- του ζωηρού μεγαλώματος της άνοιξης, του αργού ύπνου του χειμώνα--μια εξύμνηση προς τη ζωή, την αλλαγή, στη βαθιά πόση της και την υψηλή εξύψωσή της-- μιας υπομονετικής δύναμης που μπρος της ο άνθρωπος και τα έργα του ήταν σα τα ταξιδιάρικα σύννεφα μιας δροσάτης μέρας-- κι ένιωσε μια διάνοια, αδυσώπητη, αχανή και βαθιά-- γύρω του, στο βράχο και τις κληματσίδες-- Μια διάνοια σαν ένας ωκεανός-- που έρρεε μέσα του, από το δέρμα και στις φλέβες του, ανοδικά προς τη καρδιά του -- Κι ο δικός του νους σείστηκε σα φελλός μέσα στη δίνη της διάνοιας του θεού που στροβιλίζονταν γύρω του, μέσα του-- Και πνίγηκε, βυθισμένος στη χλωρασιά που φούσκωνε σκοτεινή και κρύα, καθώς η δύναμη του θεού έγινε αυτός-, κι αυτός ..........

 ....ΟΧI!" [Ο πρωταγωνιστής εδώ με μια αποφασιστική κίνηση και με τη βοήθεια της σπάθας του απελευθερώνεται από τη κατάσταση που ήταν]

Μια πολύ εντυπωσιακή -άκρως θεατρική σκηνή λοιπόν, όπου ο Κόναν "τυλίγεται" μέσα σε μια υπερβατική κατάσταση και καταφέρνει να ξυπνήσει αυτό το άδάμαστο στοιχείο μέσα του. Αυτό που τον/μας διατρέχει αυτό που τον/μας ορίζει! Μα τον Κρομ!

Η εξαφάνιση του Ήθαν Κάρτερ

"No trains had been through here for a long time. That was part of a pattern. Large pieces of this country were thrown away, doomed to become, and then remain, the worst versions of themselves. Beneath all that rot, dark things grow."

 Το παιχνίδι The Vanishing of Ethan Carter μας λέει ένα παραμύθι για αυτό που είναι πέρα από τη λογική, πέρα από την ανθρώπινη φύση (που παραδόξως έρχεται σε τελευταία μοίρα), γι’ αυτό το μετα-παρα-φυσικό που κάπως υπερέχει στο μυαλό των ανθρώπων που το ακολουθούν πιστά και το θρέφουν με τυφλή και ολοκληρωτική αποδοχή.

 Προορισμός η προδιαγεγραμμένη ας πούμε, καταστροφή. Σα μια  εφιαλτική φυλακή που κανείς δε ξεφεύγει και δεν έχει νόημα να το πράξει.  Ο πρωταγωνιστής ένα μικρό παιδί ανακαλύπτει όλο αυτό το νοσηρό περιβάλλον και θα παίξει το ρόλο του εξιλαστήριου θύματος… από την ίδια του την οικογένεια. Κι όμως.

 Η ανακάλυψη της ιστορίας από το παίχτη γίνεται ομαλά καθώς περιπλανιέται στο περιβάλλον της Red Creek Valley. Με διηγηματικό τρόπο ξεδιπλώνεται σιγά σιγά κι εμείς σε ρόλο ντετέκτιβ θα λύσουμε μυστήρια που είναι διάσπαρτα στο χάρτη του παιχνιδιού και ανήκουν στη σφαίρα του φανταστικού -παραφυσικού, αμφίσημα μεν εντυπωσιακά δε. Στο τέλος υπάρχει και σεναριακή ανατροπή κάτι που  δίνει μια νότα λογικής στην ιστορία, αν και θεωρώ ότι ο κάθε παίχτης θα δώσει μια δική του προσέγγιση στα συμβάντα.

 

 

  Η γραφική απεικόνιση του περιβάλλοντος είναι τέλεια με δάση, νερά, βουνά, ορυχεία, γέφυρες, το φράγμα κλπ σα να έχουν βγει από ένα ρεαλιστικό πίνακα ζωγραφικής. Εξαιρετική δουλειά πράγματι. Μια αίσθηση τραγικότητας κι ερημιάς στο εξοχικό-αγροτικό περιβάλλον με τα λιγοστά ρημαγμένα σπίτια της κοιλάδας που συνδέεται με τη διαλυμένη σιδηροδρομική γραμμή με τον έξω κόσμο σε γραπώνει από τα πρώτα λεπτά του παιχνιδιού. Τι απέγιναν όλοι εδώ πέρα? Τι έχει συμβεί στον Ethan? Αναρωτιόμαστε και προχωράμε ...

 

 Η έμπνευση από τον Lovecraft έχει ενσωματωθεί με μεράκι από τους πολωνούς δημιουργούς (The Astronauts) του παιχνιδιού και πραγματικά αξίζει να ασχοληθεί κανείς με το τίτλο είτε είναι φαν είτε όχι. Όσοι το εξερευνήσετε θα δείτε ένα από τα ωραιότερα story driven παιχνίδια περιπέτειας των τελευταίων ετών!