Στη καρδιά του χειμώνα λοιπόν, με ένα Αλητήριο Κρύο αλλά κυρίως Ύπουλη Υγρασία να έχει ξεσπάσει τις τελευταίες μέρες. Να και κάτι σπάνια τριημεράκια – σκέτο χρυσάφι ανάμεσα σε τόνους σκραπ παλιοσίδερων πάνω στη καμπούρα ενός αθώου κυρ-Μέντιου, προσωποποίηση του κάθε και ένα από μας απέναντι στην αδηφάγα ρουτίνα, ενώ μάχεται ηρωικά με ένα φαρδύ πλατύ χαμόγελο με κάτι δεύτερο-τριτο-τελευταία Ωραριάκια του Πουθενά. Κάποιοι ανεκδιήγητοι τα ονομάζουνε και… εορταστικά, μάλλον δε παίρνουνε τα φάρμακά τους.
Έτσι δε γίνεται με τίποτα να χάσουμε ευκαιρία να κυνηγήσουμε το χάρτινο θρόισμα φύλλων που γυρνάνε σιγά σιγά. Σε κάτι κακοτράχαλες βουνοκορφές, διασχίζοντας ανήλιαγα γκρίζα έλη. Τα ουρλιαχτά των λύκων στο χιόνι είναι σίγουρα καλός οιωνός ενώ μια μυρωδιά σαπισμένου ξύλου πλανάται στην ατμόσφαιρα. Η αμαξοστοιχία δοκιμάζει τις αντοχές αποσπά τη συγκέντρωση… Μόνο ένα κρασί κόκκινο μένει να μπει στο ποτήρι μου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου