Εν μέσω γενικής απραξίας -κι εμπειρίας ζωής- αισθήματος καλοκαιρινής αποτέφρωσης αυτό που μπορεί να με κάνει να αντιδράσω κάπως θετικά σε κάποιο καλλιτεχνικό δημιούργημα -μουζικα εν προκειμένω-είναι τα αργάαα μουσικά ερεθίσματα, πέφτω πάνω σε νέα tracks από Massive Attack. Ντόκτορ γιοτούμπ μερσί μποκού. Γιατί είμαστε κι εμείς που ΔΕ ΠΑΜΕ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ για να βλέπω χεράκια, η γαλαρία ακούει; Τη βρίσκουμε στη βεράντα αγκαλιά με το μπουκάλι αντικουνουπικό και παγωτό του κιλού, με σιρόπι βύσσινο, εντάξει; Οδηγέ το μικρόφωνο λειτουργεί;
Προσωπικά είχα μείνει στο Heligoland, απίστευτο άλμπουμ, κάτι έχει και με κάνει και κολλάω άσχημα και ξάφνου βλέπω το προσωπο της Κειτ Μπλανσετ στο κλιπάκι. Λάφυρα μας λέει αέρινα η Χοουπ Σαντοβαλ. Και το Come Near Me με επίσης συνοδευτικό κλιπάκι, αυτό που χρειαζόμαστε κύριε σκηνοθέτα, εύγε. Λίγα και καλά - ο ορισμός όμως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου