Walking Dead. Παραμιλητό έκτου κύκλου...

  Τhe end στην 6η περίοδο Walking Dead. Των αγαπημένων, ευσεβών ζομπομαχητών, συμπορευομένων ενοριτών, επιτρόπων, συνδρομητών και αφιερωτών των αγίων ζομποψυχών και ζομποσωμάτων μας. Έχοντας απολέσει και τη τελευταία ικμάδα κουράγιου ρουφάω τη μύτη μου επίμονα… γρουιιισνιιφσνιφ…και ρίχνω λίγες ξανάστροφες στον αέρα. Η Κάρολ είναι εκεί και με βρίζει. Έπειτα με κοιτά στοργικά καθώς μου δείχνει  πόσο εύκολο είναι να μη μπορώ να διακρίνω τι είναι πραγματικότητα και τι όχι. Πως η φθορά μπορεί να  είναι μη αναστρέψιμη.  

 Ή μήπως όχι; Αχ αυτή η Κάρολ. Σεζόν είναι θα περάσει, πρόσεχε να βάλεις την ασφάλεια στο κολτ παϊθον σου φίλε μου. Θα βρέξει απόψε...κράτα γερά.

In My Father's house there are many mansions...

   Κοιτάζω προς τα πάνω, εκεί, στο άνοιγμα που άφησαν τα γκρίζα άκαρδα τσιμέντα των …κατοικιών και μου φαίνεται ότι διακρίνω λιγοστά …αστέρια... τρεμοπαίζουν και φτιάχνουν νοητά σχέδια… Ιδέα δεν έχουν τι γίνεται δω χάμω...

  Ανοιγοκλείνω τα παραθυρόφυλλα μερικές φορές -χμ, θέλουν λίγο λάδι οι μεντεσέδες- κι ελέγχω έξω το χώρο. Η άνοιξη είναι εδώ σα μια σιγανή, ασυγκράτητη, σουπερνόβα έκρηξη μυριάδων χρωμάτων κι αρωμάτων κι εγώ το μόνο που έχω είναι σκέψεις να τσιρίζουν άναρχα, επίμονα, στεντόρεια, προς την Αλεξάνδρεια. 

Ώρα για το μαγείρεμα του Ολοκληρωτικά Απανθρακωμένου Παραμιλητού για τη πρόσφατη σεζόν Της Σειράς καθώς ο νέος μας ψιλονορμάλ ζομποεαυτός μουρμουρίζει χαρωπά (θα ήθελες) το ρυθμό του Arsonist's Lullabye.

  Η Σειρά με μαεστρία σε μετατρέπει από θεατή, σε υπερηχητικό-θερμοπυρηνικό -πύραυλο και η έκρηξη μεγατόνων που ακολουθεί είναι ικανή για ολοκληρωτικό ζομποψυχικό όλεθρο. Ναι αγαπητά τέκνα μου καθώς μόνο εσείς που έχετε υποπέσει εις το αμάρτημα της παραμέλησης και αδρανείτε και δεν παρακολουθείτε με ευλάβεια Τη Σειρά, πλανάστε ακόμα ότι υπάρχει μια -κάποια-αμυδρή- στο-περίπου-και-ίσως σωτηρία. Όταν τη δείτε όμως, το μόνο που μπορείτε να πράξετε είναι να προσεύχεστε σε ότι ιερό και όσιο, σε όποιον θεό και διάβολο υπάρχει και δεν υπάρχει να είναι ένα ψέμα, μια απατηλή ψευδαίσθηση. Και όχι η τελειωτική αρμαγεδωνική ζομποπραγματικότητα όπου οι ευχές και κατάρες ξάφνου πραγματοποιούνται. Καθώς μια αλλόκοσμη φωνή ακούγεται μέσα σε ένα υπέρλαμπρο σουρεαλιστικό μεγαλείο ταυτόχρονης κόλασης και παραδείσου να βροντοφωνάζει…

You’re not the good guys anymore. And you know it...

 

  Το μπρουταλικό στοιχείο διάχυτο στα επεισόδια, με πινελιές φευγάτης κωμωδιοκαφρίλας (αισθητικές επεμβάσεις σε μύτες χαχαχ!) με αναπόφευκτες αλλαγές στο χαρακτήρα των αδύναμων ας πούμε προσώπων και η συνειδητοποίηση ότι αναγκαστικά πρέπει να αλλάξουν και να παλέψουν. Ή και το αντίθετο όπως η περίπτωση της Καρολ (αχ αυτή η Κάρολ). Αν φυσικά θέλουν να μείνουν ζωντανοί λίιιγο παραπάνω. Απώλειες που απλά συνέβησαν σιετ-χαπενς, δυνατές συναισθηματικές σκηνές και άλλα πολλά συνθέτουν άλλη μια εφιαλτικά υπέροχη ζομποσεζόν. Πριν ζομποτζιζους τώρα τζίζους πιχι. Α, ρε κερατά σκηνοθέτη… Φυσικά αναφέρομαι σε νέο πρόσωπο οκ, παραμιλάω μη με παρεξηγείτε πλιζ. Πριν ήταν τα λυκόπουλα (wolves) σαν ανταγωνιστές τώρα ανέλαβαν οι σωτήρες (saviors) κι έχει ακόμη πράμα για το μέλλον. Ο Νίγκαν δείχνει πολύ επικίνδυνος και γελοίος και μου θύμισε εποχές γκοβερνορ… Για να δούμε… τι θα πάθει κι αυτός χεχε…

  Ο γολγοθάς του Ρικ και της ομάδας του λοιπόν δεν έχει τελειωμό κυρίες και κύριοι. Τα στοιχεία της ανθρωπιάς και της απανθρωπιάς (και όχι μόνο) τονίζονται κραυγαλέα παντού σε όλα τα επεισόδια πάλι, άλλωστε ο πυρήνας –αλλά και η τρομερή επιτυχία της Σειράς πιστεύω ότι εμπεριέχει πολύ το κοντραστ αυτών των στοιχείων. Ένα μάθημα ας πούμε για το είδος μας που μας το πλασάρει εμπνευσμένα, αλήτικα, άκρως καλλιτεχνικά, στο μαγκιόρικο εκθεσιακό σταντ της ζομποαποκάλυψης δις- ιζ -δι εντ-οφ-εβριθινγκ.-
  
  Κάπου εδώ θα σταματήσω και θα αρχίσω να περιμένω καρτερικά και με αρκετά ερωτηματικά για το τι μέλλει γενέσθαι, τις επόμενες περιπέτειες. Με γοργές, κοφτές κινήσεις, γυαλίζω το σήμα του σερίφη της κινγκ καουντι και ξεσκονίζω τη στετσον ροπερ καπελαδούρα μου, σίγουρος πλέον ότι στανταρ-τα ζόμπια- θα -σκάσουν -μύτη-στη -γωνία-τι-καλάαα… έτσι όπως πάμε με όλη αυτή τη… ζομποκατάσταση όλα αυτά τα… ζομποχρόνια.

  Άλλωστε, ο Ρικ μας το είπε καθαρά και ξάστερα ότι έχουμε ΟΛΟΙ μολυνθεί από Το Ζομποκακό.

Κι εγώ δε το ξεχνάω αυτό…