Macaroni... man

Τα παλιά τα χρόνια, στην Γηραιά Αλβιώνα, εκεί ανάμεσα στις ψηλές καμινάδες των τζακιών, τα χαμόσπιτα με τις βρεγμένες αυλές και στις μουχλιασμένες ποντικο-υπόγες, λίγο πριν την αυγή της Βικτοριανής εποχής ένα παράξενο πλάσμα έκανε την εμφάνισή του...

Τότε, που στα μέρη τα δικά μας αν δε φόραγες στη κεφαλή σου ένα ωραιότατο φέσι ήσουν τουλάχιστον "out of fashion" -τελευταίος τραχανοπλαγιάς- και πιθανόν να σε υποψιάζονταν οι Οθωμανοί για αναρχικό στοιχείο, σε άλλα μέρη η ένδοξη και ξακουστή περούκα ή Μπερούκα (TM) έκανε θραύση σε όλο το Αναγεννησιακό Μέτωπο.  

Φανταστείτε μια εποχή όπου δεν υπήρχαν σαμπουάν και λοιπά είδη καθαριότητας που έχουμε συνηθίσει. Οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν φαρδιά ενδύματα, η προσωπική υγιεινή ήταν δευτερεύων ζήτημα, κάποιοι να προτιμούν να καλύπτουν το σώμα τους με κολώνιες και πατσουλιά, η αφαίμαξη να είναι ευρέως διαδεδομένη και ένας μικρός τραυματισμός να στέλνει κοσμάκη στον άλλο ...κοσμάκη. 

Να υπο-σημειώσουμε ότι, ακόμη μια ιδιαίτερα αγαπητή πρακτική -για τις κυρίες και τους κυρίους- ήταν το "θανατηφόρο make-up". Όχι δεν σας έκανε θανατηφορα εμορφιά αλλά τα υλικά που χρησιμοποιούσαν περιείχαν εξαιρετικά επικίνδυνα συστατικά όπως ο μόλυβδος και άλλα heavy μέταλλα, σε μεγάλες ποσότητες, που κυριολεκτικά δηλητηρίαζαν και παραμόρφωναν τα πρόσωπα! Φυσικά στη προσπάθεια τους να κρύψουν τις ατέλειες χρησιμοποιούσαν ακόμη περισσότερες ποσότητες έχοντας έτσι τραγικές επιπτώσεις. (Ίσως το... shitface να προήλθε από τότε).

Από τις πιο παράξενες ενδυματολογικές ακροβασίες -που έκανε ακόμη και τότε μεγάλη εντύπωση στους βαρετούς συμβατικο-συντηρητικούς- τις κατείχαν οι λεγόμενοι "macaroni man". Τι ήταν ο "μακαρόνης" δηλαδή? Μην έτρωγε με τη σέσουλα τις μακαρονάδες ωσάν το Καμπαμαρού? Μη πούλαγε μακαρόνια ο άνθρωπος -γιατί στα μέρη τα δικά μου έχω ακούσει για κάποιον που πουλά παρόμοια πράματα και μερικές κακές γλώσσες τον λένε χυλοπίτα- και του έμεινε το παρατσούκλι?  Όοοοχι τίποτε απ' όλα αυτά.

Το Παράξενο Πλάσμα...

 

Πλανήτης Γη. Σωτήριο έτος 1764.

Κάποιος κύριος Horace Walpole -4ος κόμης του Orford-, ιστορικός, άνθρωπος των γραμμάτων, ψαγμένος αρχαιοδίφης, αλλά και υποστηρικτής του φιλελεύθερου πολιτικού κινήματος -Whigs party- μας γράφει: 

"Το Macaroni Club είναι γεγονός. Αποτελείται απ' όλους τους πολυταξιδεμένους νεαρούς που φορούν μπερούκες με μακριές μπούκλες και είναι διοπτροφόροι" (epic γυαλαμπούκα δηλαδή). 

 Ακόμη στο Oxford Magazine της εποχής καταγράφεται η εξής περιγραφή:  

"Υπάρχει όντως ένα είδος κτήνους, ούτε αρσενικό κι ούτε θηλυκό, ένα πράμα του ουδέτερου γένους, που τελευταία [1770] υπάρχει ανάμεσά μας. Ονομάζεται Macaroni. Ομιλεί δίχως νόημα, χαμογελά δίχως ευχαρίστηση, τρώει χωρίς όρεξη, ιππεύει χωρίς εξάσκηση, ερωτοτροπεί χωρίς πάθος".  

 Κάπως έτσι, έχοντας ταξιδέψει...στας Ευρώπας, και δοκιμάζοντας ιταλική κουζίνα και ζυμαρικά -πράμα άγνωστο για τις βόρειες περιοχές- τους βγήκε το όνομα. Αναφέρονταν σχεδόν σε ότι τους έκανε εντύπωση και ήταν της μόδας  με φράσεις του τύπου: "Α,  αυτό είναι και πολύ ...μακαρόνι". :) Φυσικά το club δεν ήτανε επίσημο. 

Οι διάφορες καρικατούρες που κυκλοφόρησαν εκείνη την εποχή, εκτυπώθηκαν από τους σκιτσογράφους Mary and Mathew Darly που ονόμασαν κιόλας "The Macaroni Print-Shop" το κατάστημά τους. Μπίζνες λέμε...


 Τέλος πάντων και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς... Let them Eat Rock!