Άνθρακας

Συνήθως το καλοκαίρι έχω λίγη περισσότερη ελεύθερη ώρα για να δώσω προσοχή σε νέες κυκλοφορίες κυρίως, rock & metal φάσματος. Κι αυτό διότι υπάρχει ένας τεράστιος ωκεανός από "triple A releases" περασμένων δεκαετιών, που περιμένουν καρτερικά τη σειρά τους να ασχοληθώ.

Μέσα στη ζέστη λοιπόν ο υπερσύγχρονος ειδικός εξοπλισμός μου - Radar Βαρυμεταλλικής Νιρβάνας (Ra.Βα.Νι) τα ξημερώματα άρχισε να χτυπάει σε συνθηματικό ringtone που του είχα περάσει, ειδικά για τη περίσταση. Με τα χίλια ζόρια κατάφερα να σηκωθώ να δω τι τρέχει, σίγουρα θα ήταν κάτι σημαντικό. Έριξα ένα γρήγορο βλέφαρο στη βεράντα για τίποτα ύποπτες παρουσίες (γατες), έβαλα κρυο νερό στο ντελουξ μουράτο υδροδοχείο, και ενεργοποίησα -με φωνητική εντολή φυσικά- το Σύστημα.

Τα πρώτα στοιχεία ήταν ενθαρυντικά: γεύση αβαντγκαρντίλας, προγκρέσιβ στυλ που το συμπαθώ πολύ και το σημαντικότερο από Νορβηγούς που δεν είχα ξανακούσει. Για να δούμε λοιπόν. 

Leprous - Coal (2013)

01. Foe
02. Chronic
03. Coal
04. The Cloak
05. The Valley
06. Salt
07. Echo
08. Contaminate Me

 Χωρίς να το πολυσκεφτώ αρχίζω να ακούω το πρώτο κομμάτι. 

01. "Εχθρός"

Παρατηρώ ότι ο βοκαλίστας έχει "καθαρά φωνητικά" - χμμμ, συμπαθητική χροιά σκέφτομαι. Ακούγοντας το εισαγωγικό ξέσπασμα και την αλλαγή λίγο μετά καταλαβαίνω ότι πρόκειται για "αργοχώνευτο" περιεχόμενο, με  το "παράξενο συστατικό" -αυτή τη συνταγή που δίνει ιδιαίτερο χαρακτήρα στις δισκογραφίες. Πέφτει το μάτι και στα λόγια : 

"...Επείγον και όχι τυχαίο, σπασμένος εχθρός μπρος στα ματια μου, κατασκευασμένος, συναισθηματικός, δύσκολος να εντοπιστεί, μα καθαρός και φωτεινός..."

Κι έπειτα ένα ρυθμικό ατμοσφαιρικό φωνητικό, να στοιχειώνει ευχάριστα το κομμάτι, ένα καθαρό ¨ψηλό" μάντρα με ηχώ, για να κλείσει το πρώτο τραγούδι. Περνάω στο...

02. "Χρόνιος"

Παίζει πλήκτρα. Πιάνο. Ριφάκι μπάσου εισαγωγικό με τέμπο. Η ηχώ στα φωνητικά παραμένει επίμονα. Και εντελώς ξαφνικά ...τρελό ξέσπασμα δευτερολέπτου -τραχιά φωνητικά!

"...Πληγές υπάρχουν όπου τις κρατάμε ασφαλείς..."

 Ακολουθεί ολοκληρωτική αλλαγή τέμπο & ριφ. Βρίσκομαι αντιμέτωπος με ριπές καταιγιστικών ντραμς, ο ντραμερ γκαζώνει και σπέρνει τελευταίες στη δίκαση. Πίνω νερό να στανιάρω... Ακάθεκτα περνάμε στο...

03. "Άνθρακας"

Οι κιθάρες σκούζουν υστερικά, τραβούν τεταμένα με μανία το ρυθμό - η φωνή έχει ακόμη ηχώ... γαμώτο...

 "...Νιώ-σε το νε-ρόοοοο, απα-λός ενα-γκα-λι-σμόοοοος, κάλυψε το κρυμμένο ίχνοοοοοοός, Δεεε-εές τις λεπτομέρει-έεες, Σ'οδηγου-ούν στο στό-χο σου, δες πως η φό-οορμουλα μετρέε-εεεπεται σε άααα-νθρακααα..."

Ακολουθεί ρυθμική ακολουθία από ριφς.

"...Απελευθέρωσε την ένταση, κάνε πίσω τους τροχούς, γύρισε, δες τι αίσθηση έχει, αρκετά κάτω στη βάση της ψυχής σου,  κατανόησε ότι όλα παιζουν ένα ρόλο..."

Και με σταθερότητα κι έκσταση:

"δες το να καίγεται, αν και φοβάσαι, το πολύ πολύ να μετατραπεί σε περισσότερο Άνθρακα..."

04. "Ο Μανδύας"

Η μπαλάντα του cd βρίσκεται εδώ. Σε αυτό το σημείο υπάρχει και οπτικοακουστικό υλικό, έντεχνα σκηνοθετημένο..

Αμφίρροπη πάλη ανάμεσα σε

"...σιωπή βοηθά την ανάγκη σου να ξεφύγεις, να σκεφτείς χωρίς να σκέφτεσαι, αγνοώντας τη θεραπεία, άραγε θα κλάψεις την αυριανή, αντανακλώντας τις χθεσινές σου πράξεις, ...ανταλλάσοντας την ικανοποίησή σου, μια ψευδαίσθηση ηρεμίας, απενεργοποιεί τις αισθήσεις σου, αν πρόσθετες χρώματα θα καιγόσουν, αυτός ο καθησυχαστκός μανδύας του γκρίζου..."

 Εδώ κατάλαβα ότι είναι το κέντρο του άλμπουμ, με έμπνευση αν θέλετε το "σπήλαιο του Πλάτωνα" και γρήγορα περνάμε στη...

05. "Κοιλάδα"

Ξεκάθαρα αφαιρετικό & ποιητικό κομμάτι -με ηχω πάλι στα φωνητικά εφε- συνεχίζει στην αρχική φλέβα. Slow περάσματα το τραβάνε αρκετά σε διάρκεια. Αλλά υπάρχουν "σπασίματα" στη ροή του που δίνουν μια ποικιλία.

"...Κοιλάδα αμαρτίας, κοιλάδα που βρίσκομαι, που είσαι μυστικό άστρο μου..."

06. "Άλας"

Ώρα για ήρεμο momentum - να πάρει σειρά :

 "...Σύγχώρησε τα δάκρυα, που γίνονται αλάτι, αφού αντιμετωπίσεις τους φόβους, ώρα να επαναστατήσεις, Συμπτώματα ματαιοδοξίας αποδίδουν πόνο, φαινομενικά έρχονται από εσωτερικά..."

Σε αυτό το άλμπουμ δε γίνεται να έλειπε τραγούδι όπως:

07. "Ηχώ"

 Αποκορύφωση της τεχνικής που χρησιμοποιήθηκε - αντανακλά με το καλύτερο τρόπο το συνολικό ύφος του δίσκου.

"...Ποτέ δε ξανάδα τη νύχτα τόσο σκοτεινή, μου λείπεται η θέληση να νοιαστώ, ολομόναχος στα φώτα της πόλης, όπου εσύ απορροφάς την ηχώ..."

 Και στο κρισιμότερο σημείο ΑΛΛΑΓΗ του ρυθμού σε εντονότερο και μελωδικότερο με το μπάσο να αυλακώνει... τα vibes ανεβαίνουν...

08. "Μόλυνέ με"

Εδώ άξια αναφοράς είναι η φιλική συμμετοχή - παρουσία του γνωστού Ihsahn -στους μεταλ κύκλους φυσικά, πχ Emperor- με τα φωνητικά να αγριεύουν αρκετά και να μας λένε "Μόλυνέ με" σε έντονο ρυθμό.

"...Θα ακολουθήσεις αν στο ζητήσω? Θα με περιμένεις αν σταματήσω? Ο χρόνος που θα σου δώσω θα βοηθήσει? Οι ζωές μας θα είναι ένα, αν πέσω?..."

 Πάλι το εφε με την ηχώ, και πλήκτρα - εφε να δίνουν επιπλέον μπόνους πόντους, με το βιολί να δίνει το παρόν (!) και τελειώνοντας

"...μου φαίνεται ότι εως τώρα γνωρίζεις όλους τους σωστούς τρόπους που αυτό πρέπει να γίνεται, εμπόδια εξαφανίζονται θαυματουργικά, μόλυνέ με, τρέχα"

 Επίλογος

Είχα ξεχάσει ότι πέρασε η ώρα και είχε φέξει. Σαν μια χρονορουφήχτρα που κατάπιε το χρόνο και το μετέτρεψε σε ηχητικό ταξίδι. Η πρώτη κρούση με τον Άνθρακα είχε γίνει. Φυσικά ο δίσκος είναι avantgarde - progressive, που μεταφράζεται ότι θέλει τις ευκαιρίες του για να ξεδιπλωθεί. Μια ωρίτσα υπνάκο και μετά δουλειά... μπαρουτοκαπνισμένος!