Σαμοροστ ο 3ος...

Μια φορά κι έναν καιρό…

 Έτσι ξεκινούν όλα τα ωραία παραμύθια. Παραμύθια για μικρούς και μεγάλους, άλλωστε αυτό δεν έχει σημασία πολύ. Αν ξέρεις, αν κατέχεις  το πως να πεις ένα όμορφο παραμύθι, ο τρόπος να το διηγηθείς δηλαδή, είναι η μισή και παραπάνω ομορφιά, ουσία και γλύκα. Κάποιοι  λένε ότι είναι μια τέχνη παλιά, μαγική, παράξενη, που τη κατέχουν λίγοι και καλοί. Οι Μεγάλοι Παραμυθάδες λοιπόν το γνωρίζουν και μοιράζονται απλόχερα,  κλείνουν το μάτι συνωμοτικά, χαμογελούν και μια λάμψη φωτίζει το πρόσωπό τους στη στιγμή. Είναι μια μοναδική, μια ιερή στιγμή αυτή του παραμυθιού στ’αλήθεια…

Ήτανε ένας τρομπετίστας μεγάλος και τρανός Αρτίστας...

Machinarium, Botanicula και τώρα Samorost 3. Οι άνθρωποι της Amanita, της Εταιρείας Ονειροπόλων Παραμυθάδων που μας έχει χαρίσει αυτά τα έργα τέχνης (και τα υπόλοιπα), κάθισαν κάτω, πήραν πένα και χαρτί κι έγραψαν το νέο περιπετειώδες παραμυθο-ταξίδι τους, έξυσαν τα πολύχρωμα μολύβια τους και ζωγράφισαν με τέχνη και μεράκι το φανταστικό παραμυθό-κοσμο του νέου Samorost και ιδού το νέο έργο τους... Μια καταπληκτική δουλειά πράγματι. 

Όσες ώρες λοιπόν καταπιάστηκα με αυτόν τον κόσμο διαπίστωνα ότι ήμουν μόνιμα χαμογελαστός, αυθόρμητα εντελώς αισθανόμουν ότι ο μικρός χαρωπός ήρωας ήταν πράγματι κάπου εκεί πάνω. Έλα μικρούλη τρέχα μικρούλη, γίνε άντρας μικρούλη, ΜΠΡΑΒΟ ΡΕ ΜΕΓΑΛΕ  αναφωνούσα κατά διαστήματα ! Εκεί σε ένα μικρόκοσμο ανάμεσα στ’ αστέρια, με υπομονή να ταξιδεύει με το μικρό αυτοσχέδιο διαστημο-φυτόπλοιό του(!), φουσκώνοντας και ξεφουσκώνοντας με αγκομαχητά. (Βάλε πρώτη, εκτόξευσηηηηη). Να εκπληρώσει τη μοναδική αλλά και δύσκολή αποστολή του, αλλά ας μην πω περισσότερα για την υπόθεση.

 Οι περίεργοι πλανήτες και οι δορυφόροι τους που πήγαμε, στην αρχή έδειχναν αφιλόξενοι κι επικίνδυνοι με τους παράξενους κατοίκους τους, τη χλωρίδα και τη πανίδα τους. Παντού σχεδόν σε κάθε οθόνη βρίσκονται  πραγματάκια να ανακαλύψουμε, κλικάροντας δω κει. Το μόνο που χρειαζόταν τελικά ήταν λίγη διάθεση για εξερεύνηση και περιπέτεια αλλά και όρεξη για τους διάσπαρτους, πετυχημένα υλοποιημένους,  ίσως λιγάκι δυσκολούτσικους γρίφους. Με την εσωτερική βοήθεια του παιχνιδιού πιστεύω πως δε θα έχουν πρόβλημα οι περισσότεροι παίχτες. 

 Στυλιζαρισμένα με αρκετή λεπτομέρεια  γραφικά υψηλής ανάλυσης και με ένα αέρα απλότητας, όχι απλοϊκότητας, τα πάντα εκεί έχουν αυτό που λέμε «πνεύμα» μέσα τους. Είναι πρωτοποριακό το χειροποίητο στυλ τους και θεωρώ ότι τώρα θα αρχίσει να βρίσκει μιμητές σαν τεχνοτροπία, για να δούμε. Αξίζει να αναφέρουμε την ολοκληρωτική απουσία ηχογραφημένων διαλόγων,  όπως και σε όλα τα παιχνίδια της amanita, μικρό το κακό όμως. Οι δημιουργοί με τα συννεφάκια διαλόγων και τη χρήση κινούμενων μικρών αποσπασμάτων κάνουν πολύ απλά τα πράγματα εδώ. Μουσική απλά τρομερή για άλλη μια φορά, με σημείο αναφοράς τα διάφορα πνευστά, κρουστά και κυρίως ήχοι που παράχθηκαν έχοντας το στόμα (!) σαν μουσικό όργανο.  Επίσης μου ήρθαν ας πούμε μέσα μου και στοιχεία της λεγόμενης  «γλωσσολαλιάς», απίθανα υλοποιημένο εδώ πραγματικά. Αυτό το κάτι τo υπερβατικό που μιλά στη καρδιά και στα συναισθήματα είναι εδώ.

 Πρόσφατα το ολοκλήρωσα, δεν είναι μεγάλο αλλά έχει ικανοποιητική διάρκεια και άφησα το μικρούλη να κοιμάται ήρεμος στο σπιτάκι του και να ονειρεύεται. Ο πιστός σκύλος του τον περίμενε να γυρίσει από τη μικρή διαστημική οδύσσειά του και τον υποδέχτηκε δεόντως… Ίσως τον κούρασα λίγο αλλά τα καταφέραμε! Νικήσαμε! Είναι μεγάλος τελικά, ο μικρούλης αυτός.